Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Ευρώ ή Δραχμή; Υποδούλωση ή Ελευθερία;

Ακόμη και σήμερα υπάρχουν ορισμένοι που επιμένουν ότι το δίλλημα Ευρώ ή Δραχμή, όπως έχει πολιτογραφηθεί στην κοινή διάλεκτο το αληθινό δίλλημα κοινό νόμισμα, ή εθνικό κρατικό νόμισμα, είναι ένα ψευδοδίλλημα και τέλος πάντων δεν είναι το κυρίαρχο ζήτημα. Αυτό μπορεί να το ισχυρίζεται μόνο όποιος είτε διακρίνεται για την άγνοιά του, είτε για την σκοπιμότητά του στην εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων. Κι ενώ η άγνοια δεν αποτελεί επιχείρημα και συγχωρείται, η σκοπιμότητα όχι.

Είναι αδιανόητο να χρειάζεται να λέμε και να ξαναλέμε τα αυτονόητα, αλλά αγαπητές κυρίες και κύριοι από την πρώτη στιγμή που το νόμισμα χρησιμοποιήθηκε ως βασικό συναλλακτικό μέσο αποτέλεσε την καρδιά του οικονομικού προβλήματος. Ο Αριστοτέλης διέκρινε δύο είδη οικονομίας: την «κατά φύσιν κτητική», που καλύπτει τις λογικές ανάγκες του ανθρώπου μέσα από την παραγωγή, τόσο σε επίπεδο οικογένειας όσο και σε επίπεδο πόλης και τη «χρηματιστική», που εξυπηρετεί αλόγιστες επιθυμίες πλουτισμού, άρα είναι «παρά φύσιν».

Η ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΙΚΗ

Για τον Αριστοτέλη «η χρηματιστική σχετίζεται κυρίως με το νόμισμα και έχει κύριο έργο της την εξασφάλιση μεγαλύτερου κέρδους, επειδή προσπορίζει πλούτο και χρήματα… Γι' αυτό πολύ εύλογα η τοκογλυφία είναι μισητή, επειδή το κέρδος προέρχεται από το ίδιο το νόμισμα κι όχι από τη χρήση, για την οποία προορίστηκε. Ενώ επινοήθηκε για χάρη της συναλλαγής, το νόμισμα πολλαπλασιάζεται από τον τόκο (γι' αυτό άλλωστε και ο τόκος ονομάστηκε έτσι γιατί όπως τα γεννήματα είναι όμοια με τους γεννήτορες τους, έτσι και ο τόκος είναι γέννημα χρημάτων από χρήματα). Επομένως απ' όλους τους τρόπους απόκτησης πλούτου βασικά αυτός είναι ο πιο αφύσικος.»

Επομένως, το πρώτο και βασικό βήμα για να αντιμετωπιστεί ο «παρά φύσιν» πλουτισμός και πιο συγκεκριμένα η τοκογλυφία είναι να ελέγξει η κοινωνία το νόμισμα και να το χρησιμοποιήσει αυστηρά ως γενικό ισοδύναμο, δηλαδή ως μέτρο της συναλλαγής και όχι ως μέσο πλουτισμού και συσσώρευσης χρέους. Πότε ελέγχει η κοινωνία το νόμισμα; Όταν διατηρεί για τον εαυτό της το εκδοτικό δικαίωμα του νομίσματος και κατέχει τους βασικούς μοχλούς της κυκλοφορίας του, δηλαδή πρώτα και κύρια την κεντρική τράπεζα. Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Με την κατάκτηση της δημοκρατίας όπου ο ίδιος ο λαός ασκεί την κυριαρχία στην χώρα του.

Το νόμισμα δεν είναι ένα απλό εργαλείο, αλλά αντιπροσωπεύει σχέσεις δύναμης, εξάρτησης, εξουσίας και εκμετάλλευσης. Συνεπώς δεν είναι αδιάφορο το τι νόμισμα διαθέτει μια οικονομία, ούτε το ποιος το εκδίδει, ή το ελέγχει. Αν ήταν έτσι, τότε γιατί δεν επετράπη στην Ελλάδα από τις Προστάτιδες Δυνάμεις να εκδώσει το δικό της νόμισμα στο έδαφός της από το κράτος της, μετά την δολοφονία Καποδίστρια και την εγκατάσταση της «ξένης ακρίδας», όπως ονόμασε ο λαός μας την Βαυαροκρατία; Γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία της η Ελλάδα κατόρθωσε να εκδώσει το δικό της εθνικό κρατικό νόμισμα μόλις το 1949;  Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει κανείς ότι χωρίς το δικό σου εθνικό νόμισμα δεν μπορείς καν να σταθείς σαν χώρα; Μάλλον πολύ δύσκολο, έως ακατόρθωτο όταν φοράς τις παρωπίδες της ιδεολογίας, ή της σκοπιμότητας.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ

Ο αγώνας για εθνικό κρατικό νόμισμα έναντι των παγκόσμιων νομισμάτων με χρυσή κανόνα ή χωρίς και σε ιδιωτικά χέρα, είναι ένας αγώνας που υφίσταται ανάμεσα στους εκπροσώπους της δημοκρατίας και της απολυταρχίας πολύ πριν την βιομηχανική επανάσταση τον 19ο αιώνα. Ο περίφημος άγγλος ποιητής Πέρσι Σέλυ έγραφε στα 1820 για την επινόηση του δημόσιου χρέους όταν για πρώτη φορά εφαρμόστηκε ως εργαλείο διακυβέρνησης: «Οι πλούσιοι, χωρίς να είναι πλέον σε θέση να εξουσιάσουν με τη βία, έχουν εφεύρει το καθεστώς αυτό ώστε να μπορούν να κυβερνούν με την απάτη. Οι πιο δεσποτικές κυβερνήσεις της αρχαιότητας δεν γνώριζαν την εφεύρεση αυτή, η οποία είναι μια συνοπτική μέθοδος για να αποσπάσει από τους ανθρώπους πολύ περισσότερα από όσα όλοι οι πραιτοριανοί φύλακες, τα αυθαίρετα δικαστήρια, και οι εισπράκτορες φόρων που έγιναν σε έσχατη περίπτωση δικαστές, δεν θα μπορούσαν ποτέ να στραγγίσουν. Ούτε η περσική μοναρχία ούτε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όπου η θέληση ενός ατόμου αναγνωριζόταν ως ανέκκλητο δίκαιο, δεν απέσπασε ποτέ το ένα εικοστό από την αναλογία που αποσπά τώρα από την ιδιοκτησία και την εργασία των κατοίκων της Μεγάλης Βρετανίας.» Και φυσικά ζητούσε την ολοκληρωτική διαγραφή του δημόσιου ή εθνικού χρέους, όπως και το πέρασμα του δικαιώματος έκδοσης του νομίσματος στα χέρια μια δημοκρατικής διακυβέρνησης του εργαζόμενου λαού.

Το εθνικό κρατικό νόμισμα από εκείνη την εποχή συνδέθηκε με τις δημοκρατικές προσδοκίες των πιο φιλελεύθερων και φωτεινών μυαλών, αλλά και με τους αγώνες των λαών για δημοκρατία και εθνική αυτοτέλεια και ανεξαρτησία. Όταν το 1931, καταμεσής του παγκόσμιου κραχ, συναντήθηκαν στο Λονδίνο τα καλύτερα μυαλά της γηραιάς Αλβιόνος για να συζητήσουν για την κρίση, όλοι τους με μια φωνή επανέλαβαν όσα έγραφε ο Σέλυ σχεδόν έναν αιώνα νωρίτερα. Μάλιστα ένας από αυτούς ο Σερ Μπάζιλ Μπλάκετ, ξεκίνησε την ομιλία του κάπως έτσι: «Λέγεται ότι σε αναλογία με τον αριθμό τους υπάρχουν περισσότεροι ειδικοί στο σκάκι στα τρελοκομεία από οποιαδήποτε άλλη τάξη, μετά από αυτούς έρχονται οι ειδικοί στα νομισματικά…» Ειρωνευόταν εκείνους τους «ειδικούς» που θεωρούσαν δευτερεύον ζήτημα το νομισματικό και αντιμετώπιζαν το παγκόσμιο νόμισμα σε χρυσό και με αντίκρισμα χρέος το ίδιο με το εθνικό κρατικό νόμισμα που δεν συσσωρεύει χρέος.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Οι λαοί κατόρθωσαν να επιβάλουν μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο τη λογική του εθνικού κρατικού νομίσματος στις περισσότερες χώρες του κόσμου και έτσι άνοιξε ο δρόμος για τον μεταπολεμικό εκδημοκρατισμό του πολιτικού συστήματος, αλλά και για κατακτήσεις στα δικαιώματα της εργασίας. Είναι τυχαίο που την εποχή αυτή, την εποχή του εθνικού κρατικού νομίσματος είχαμε τις περισσότερες κατακτήσεις από ποτέ στη δημοκρατία και στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα; Είναι τυχαίο ότι η δραστική υποχώρηση των παγκόσμιων νομισμάτων μεταπολεμικά και η κρίση του συστήματος του Bretton Woods, που ωφέλησε την σταθερότητα των εθνικών νομισμάτων ακόμη και των πιο αδύναμων οικονομιών, συνδέθηκε άρρηκτα με την κατάρρευση του αποικιοκρατικού συστήματος σε παγκόσμιο επίπεδο;

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΡΕΒΑΝΣ

Φυσικά ποτέ οι ολιγαρχίες δεν συγχώρησαν τους λαούς που επέβαλαν την λογική του εθνικού νομίσματος κι έτσι περιόρισαν δραστικά την δυνατότητα επεκτατισμού τους σε βάρος των πιο αδύναμων οικονομιών, χωρών και λαών. Οι εκπρόσωποι των πιο αρπακτικών μερίδων του διεθνούς κεφαλαίου δεν σταμάτησαν να κατηγορούν το εθνικό νόμισμα. Ο Φρήντριχ Χάγιεκ, ένας από τους πιο υστερικούς νεοσυντηρητικούς αυστριακής καταγωγής, είδωλο για τους πιο πωρωμένους θατσερικούς, εξέδωσε το 1976 ένα βιβλίο για την αποκρατικοποίηση του χρήματος (The Denationalization of Money) όπου υποστήριξε την έκδοση ανταγωνιστικών ιδιωτικών νομισμάτων που θα επέτρεπαν την υπέρβαση των συνόρων και θα έκαναν τις αγορές να συγκλίνουν σε ένα ή δύο με αποτέλεσμα να επιβληθούν ενιαίοι χρηματοπιστωτικοί κανόνες παγκόσμια. Ο Χάγιεκ δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να επαναφέρει την παλιά νομισματική θεωρία των μερκαντιλιστών του 17ου και 18ου αιώνα που χρησίμεψε στην δημιουργία των πρώτων σύγχρονων αυτοκρατοριών σε βάρος των πιο αδύναμων λαών, χωρών και περιοχών του πλανήτη.

Η θεωρία αυτή αν και απορρίφθηκε τότε από το σύνολο σχεδόν των σοβαρών οικονομολόγων του πλανήτη, αποτέλεσε το πιο τρελό όνειρο των μεγάλων διεθνοποιημένων τραπεζών και των πολυεθνικών που χρηματοδότησαν την διάδοσή της τόσο στα επιτελεία των κυβερνήσεων, όσο και στα πανεπιστήμια. Κι έτσι από την δεκαετία του ’80 και μετά άρχισε σιγά-σιγά να οικοδομείται. Κι έτσι το παλιό θέσφατο των εκπροσώπων της απολυταρχίας, αυτή η τόσο παλιά και απαρχαιωμένη αντίληψη που λειτουργεί ως ιδανικό μέσο επεκτατισμού των ισχυρών σε βάρος των αδύναμων, ντύθηκε με τα φανταχτερά χρώματα της παγκοσμιοποίησης και μας πλασαρίστηκε με τόνους μακιγιάζ για να περάσει ως κάτι νέο, αυτό που προέρχεται από τις πιο αντιδραστικές παραδόσεις του παρελθόντος.

Η εξαγορά των οικονομικών σπουδών και η υποβάθμισή τους ως εκεί που δεν παίρνει άλλο, βοήθησε ώστε ακόμη δεξιοί και αριστεροί να υποταχθούν στη νοσηρή του παρουσία. Ιδίως όταν πήρε την συγκεκριμένη μορφή του ευρώ και συνοδεύτηκε από πακτωλό κονδυλίων εξαγοράς του κομματικής υπαλληλίας και του περιβάλλοντος χώρου που είχαν σχηματίσει τα κόμματα γύρω τους.

ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ;

Που να σκεφτούν τα αυτονόητα. Πώς να αντιληφθούν ότι χωρίς εθνικό κρατικό νόμισμα δεν μπορεί καν να υπάρξει εθνική κυριαρχία, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η τραπεζοκρατία και η χρεοκρατία. Πολύ περισσότερο σήμερα. Το πρόβλημα της εθνικής κυριαρχίας σήμερα δεν συνδέεται τόσο με τις δανειακές συμβάσεις, οι οποίες εύκολα καταγγέλλονται με βάση το διεθνές δίκαιο.

Το τεράστιο πρόβλημα της εθνικής κυριαρχίας βρίσκεται, πρώτα και κύρια, στο γεγονός ότι όλες οι «διεθνείς δεσμεύσεις» που έχουν επιβάλει οι δανειστές και η τρόικα στην χώρα μας έχουν περάσει στο εσωτερικό δίκαιο της χώρας και υπέρ τους έχουν νομολογήσει και τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας. Επομένως δεν υπάρχει κανένας θεσμικός τρόπος ανατροπής ή αποδέσμευσης της χώρας υπό την υπάρχουσα νομική μορφή της από τις δεσμεύσεις που της έχουν επιβληθεί. Όποιος λέει το αντίθετο, είτε τρέφει άγνοια, είτε κοροϊδεύει τον κόσμο. Θα μου πείτε ο πρώτος είναι; Όχι, αλλά όποιος σέβεται τον εαυτό του, τούτο το λαό που υπόκειται σε μεθοδευμένη γενοκτονία και την πατρίδα του που καταστρέφεται, οφείλει τουλάχιστον να λέει πάντα και κάτω απ’ όλες τις συνθήκες την αλήθεια.

Η εθνική κυριαρχία της χώρας δεν μπορεί να διεκδικηθεί από τον λαό, ούτε μπορεί να κατακτηθεί αν δεν ενεργοποιηθεί η ακροτελεύτια διάταξη του υφιστάμενου Συντάγματος, άρθρο 120 και ειδικότερα η παράγραφος 2 που προβλέπει: «O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.» Η παράγραφος 3 που προβλέπει: «O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.» Και της παραγράφου 4 που προβλέπει: «H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»

Ποιος μπορεί να ενεργοποιήσει αυτή την ακροτελεύτια διάταξη του υφιστάμενου Συντάγματος; Μόνο ο ίδιος ο λαός αυτοπροσώπως με τον τρόπο που θα επιλέξει ο ίδιος. Όχι ασύνταχτα, σαν μπουλούκι, εύκολος αντίπαλος των δοσίλογων και του καθεστώτος, αλλά συντεταγμένα και οργανωμένα ανά γειτονιά και χώρο δουλειάς. Έτοιμος για όλα προκειμένου να κερδίσει την ελευθερία του.

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο εντός ευρώ; Πόσο ανόητος, πόσο άσχετος και πόσο αναίσθητος πρέπει να είναι κάποιος για να απαντήσει ναι. Βέβαια, υπάρχουν κι εκείνοι που απαντούν ότι το δίλλημα του νομίσματος δεν μας ενδιαφέρει. Δικαίωμά τους. Όμως δεν πρέπει να μας απαντήσουν σε ορισμένα απλά ερωτηματάκια; Πώς θα γίνει να ξεφορτωθούμε το χρέος, έστω του σημαντικότερου μέρους του, όταν οι χρεωστικές απαιτήσεις των 240 δις ευρώ που δόθηκαν από το ευρωσύστημα στο ελληνικό κράτος περιήλθαν από 1/7/2013 στην αρμοδιότητα του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας; Και για να λείψουν τα δικολαβίστικα και οι ανοησίες περί επαναδιαπραγμάτευσης θα θυμίσουμε ότι σύμφωνα με το άρθρο 32 παράγραφος 8 της Ιδρυτικής Συνθήκης του ΕΜΣ προβλέπονται τα εξής: «Στον βαθμό που είναι αναγκαίο για την άσκηση των δραστηριοτήτων που προβλέπονται στην παρούσα συνθήκη, όλη η περιουσία, οι χρηματοδοτικοί πόροι και τα στοιχεία του ενεργητικού του ΕΜΣ δεν υπόκεινται σε κανέναν περιορισμό, ρύθμιση, έλεγχο και μορατόρια οποιασδήποτε φύσεως.»

Με άλλα λόγια αποκλείεται εξαρχής οποιαδήποτε διαπραγμάτευση με τον ΕΜΣ για τον περιορισμό, ρύθμιση, ή μορατόριουμ επί των χρωστικών του απαιτήσεων έναντι του ελληνικού κράτους. Να το θυμάστε αυτό κάθε φορά που κάποιος επίδοξος επαγγελματίας του πολιτικού θράσους θα σας μιλά με στόμφο για επαναδιαπραγμάτευση.

Τέλος, μπορούν να μου πουν όλες αυτές οι αγαπητές κυρίες και οι κύριοι που λένε ότι δεν τους ενδιαφέρει το δίλημμα του νομίσματος, που θα βρουν την αναγκαία χρηματοδότηση για την ελληνική οικονομία που σβήνει και την κοινωνία που πεθαίνει, χωρίς χρέος, χωρίς η χώρα να ξεπουλιέται; Από τον Άγιο Βασίλειο, βοήθειά μας; Από τον θείο Σκρουτζ; Ή από τον Ντόναλντ τον απατεώνα; Όσο αποφεύγετε να απαντήσετε πειστικά και επί του προκειμένου, τόσο εμείς δικαιούμαστε να σας αντιμετωπίζουμε σκωπτικά και με λοιδορία. Είστε το ίδιο απατεώνες με όλους τους υπόλοιπους. Και το ίδιο επικίνδυνοι γιατί το ζήτημα δεν είναι απλά θεωρητικό, αλλά από αυτό κρίνεται η ίδια η ζωή της χώρας και του λαού της. Εδώ και τώρα. Σήμερα. Κάθε μέρα που περνά μέσα στο ευρώ χιλιάδες Έλληνες χάνουν τα πάντα ακόμη και την ελπίδα για ζωή. Το να εμφανίζεται σ’ αυτήν την κατάσταση κάποιος και να τους πουλά φούμαρα, να προσπαθεί να τους εξαπατήσει και να του αποσπάσει την προσοχή από το βασικό δίλημμα τότε είναι χειρότερος από τους δημίους. Είναι σαν τους κατ’ επάγγελμα ταρτούφους που χρησιμοποιούσαν στον μεσαίωνα οι δήμιοι για να διασκεδάζουν το πλήθος και τα θύματα τους πριν την εκτέλεση προκείμενου να αποφύγουν κάποια πιθανή εξέγερση.

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Δεν μας φτάνουν οι δήμιοι που ανοιχτά σου λένε ότι προκειμένου να διασωθεί το ευρώ δεν τους νοιάζει κι αν χαθεί η χώρα με τον λαό της πρώτο. Έχουμε και τους ποικίλους ταρτούφους που μας λένε ότι το νομισματικό δίλημμα, εκείνο που συμπυκνώνει με τον πιο άμεσο και πρακτικό τρόπο την επιλογή ανάμεσα στον ραγιαδισμό και την ελευθερία, δεν είναι κυρίαρχο, ή τέλος πάντων δεν πρέπει να μας απασχολεί.

Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΤΑΡΤΟΥΦΩΝ

Πώς μπορεί λοιπόν να υπάρξει ενότητα ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι; Πώς μπορεί να υπάρξει ενότητα ανάμεσα σ’ εκείνους που παλεύουν για την ανατροπή της δουλοπαροικίας του χρέος υπό το ευρώ με εκείνους που θέλουν μόνο μια αλλαγή στην διαχείριση εντός ευρώ; Πώς μπορεί να υπάρξει ενότητα ανάμεσα σ’ εκείνους που θέλουν λεύτερη και δημοκρατική την πατρίδα τους με εκείνους που διαπραγματεύονται απλά τους όρους της δουλοπαροικίας και του ραγιαδισμού; Όσο και να θέλουν οι ποικίλοι ταρτούφοι να ξεγελάσουν τον κόσμο, δεν πρόκειται να πείσουν ότι ο μεγάλος εχθρός είναι το μνημόνιο και οι δανειακές συμβάσεις. Γι’ αυτό και κανένας φύσει και θέσει Τραμπάκουλας δεν έχει το δικαίωμα να γίνεται άθλιος τυμβωρύχος μετατρέποντας το ηρωικό ακρωνύμιο του ιστορικού ΕΑΜ σε Εθνικό Αντιμνημονιακό Μέτωπο. Ειδικά σε μια εποχή που μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί έχουν πλήρως αποδεχτεί το συνολικό πλαίσιο της δουλοπαροικίας του χρέους που έχει εγκαταστήσει στη χώρα μας το ευρώ.

Δεν υπάρχει κανένα πεδίο συνεργασίας ή ενότητας με δήμιους και ταρτούφους. Δεν πρόκειται να προδώσουμε τους όρκους μας και τις σημαίες μας, τις πολεμικές σημαίες ενός μαχόμενου λαού που διεκδικεί την ελευθερία του, για προσωρινά και αμφίβολα εκλογικά οφέλη μέσα από συνεργασίες με ταρτούφους της πολιτικής σκηνής. Και ταρτούφος είναι όποιος δεν θέτει ζήτημα δημοκρατίας με αφετηρία την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος και δεν ξεκινά από την αφετηρία του εθνικού κρατικού νομίσματος προκειμένου να διαγραφεί μονομερώς το χρέος και να ανοικοδομηθεί η χώρα χωρίς δημόσια και ιδιωτικά χρέη, χωρίς ολιγαρχίες και καθεστώτα υποτέλειας.

Εμείς επενδύουμε σε μια άλλη ενότητα. Τελείως διαφορετική. Μια ενότητα που κερδίζεται μέσα στην μάχη. Μια ενότητα που συγκροτείται βήμα το βήμα μέσα στον λαό κρατώντας ψηλά, πιο ψηλά απ’ όλους για να φαίνονται απ’ όλο τον λαό, τα πολεμικά λάβαρα που μπορούν να φέρουν την λύτρωση και την ελευθερία. Εμείς κρατάμε αυτά τα πολεμικά λάβαρα ψηλά και τα τιμούμε με τον αγώνα μας. Όσοι είναι αληθινοί πατριώτες και δημοκράτες ήδη μέσα στον αχό της μάχης έρχονται δίπλα μας και μαζί τους μάζες-μάζες αρχίζει να αφουγκράζεται το προσκλητήριο της τιμής κι ο λαός.

Αφήστε να δούμε στην πράξη ποια ενότητα θα επικρατήσει. Η δική τους, ή η δική μας; Η δική τους γύρω από τυχάρπαστες συνεργασίες με σκοπό την κοινοβουλευτική έδρα, ή η δική μας με επίκεντρο τον λαό; Πάντως ένα είναι σίγουρο. Όποιος θα στέκεται ορθός μέχρι το τέλος αυτού του πολέμου, αυτός θα είναι κι ο νικητής. Κι εμείς είμαστε από γερό σκαρί, από ξύλο γριάς ελιάς που με το λάδι της έδινε δύναμη στους αρχαίους ήρωες και γεροί σαν τον πλάτανο που στην παχιά σκιά του ξαπόσταινε πάντα ο λαός μας στην σχόλη της μάχης, ή του μεροκάματου, που για τους περισσότερους ήταν τις πιο πολλές φορές πιο σκληρό κι από τον πόλεμο. Είμαστε ίδιοι με την πατρίδα μας, γέννημα θρέμμα των πιο ζωντανών της παραδόσεων και από εμάς δεν πρόκειται να ξεμπερδέψουν ούτε οι δήμιοι, ούτε οι ταρτούφοι.


24 σχόλια:

  1. Πέρα από την επιχειρηματολογία η οποία ως συνήθως είναι άψογη,μου κάνει εντύπωση ο συνειρμός της σύνδεσης των ταρτούφων με τους Καμενοσυριζαίους.Την αντιλαμβάνομαι σαν μια αναλαμπή η οποία γεννιέται αυτοματα μέσα από ασυνείδητες διαδικασίες κι όχι μέσα από λογικά συμπεράσματα.Κι αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον όταν έτσι ενισχύεται η συνολική άποψη και με έναν καλλιτεχνικό τρόπο ,μια και στην τέχνη χρειάζεται αυτού του τύπου ,απαλλαγμένη από τις δεσμεύσεις της λογικής,ελεύθερη σκέψη και σύνδεση των καταστάσεων.Και η αλήθεια είναι πως χρειαζόμαστε την τέχνη στην αντίσταση..http://www.youtube.com/watch?v=8_Lv0nlwGrY

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και μια και αναφέρθηκε η τέχνη στην αντίσταση, δείτε δύο σύντομα σατιρικά βιντεάκια που τα λένε όλα με πολύ γέλιο, σάτιρα αλλά και προτροπή για αντίσταση:
      http://www.youtube.com/watch?v=hKHBh2_UDG8
      και
      http://www.youtube.com/watch?v=ZNGY2dsfpw4&feature=youtu.be

      Διαγραφή
  2. Και για την Ε.Ε.(την μεγαλύτερη απάτη των τελευταίων 40 χρόνων ενάντια στον ελλληνικό λαό) των ΄΄τεσσάρων ελευθεριών΄΄, οι οποίες πρωτίστως μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση, (το ευρώ απλά επιτάχυνε τις διαδικασίες) κουβέντα ?
    Το χρέος είναι σύμπτωμα, αιτία πρωταρχική, είναι η ένταξή μας στην Ε.Ε. ( υπερεθνική ελίτ-ταβερνιάρης , Ε.Ε.- τσιμπίδα, ελεύθερες αγορές-πυρακτωμένα κάρβουνα, το κρέας -ο ελληνικός λαός,για να έχουμε και μία εικόνα..)
    Έχει φάει ασύλληπτων διαστάσεων προπαγάνδα ο ελληνικός λαός για το τι ακριβώς είναι η... τσιμπίδα-Ε.Ε. ..και θα είχατε προσφέρει πολύ περισσότερες υπηρεσίες στο να συνειδητοποιήσει αυτός που σας ακούει στις τόσες ομιλίες σας ανά την Ελλάδα,γιατί φτάσαμε εδώ.
    Τίποτα δεν ΄΄εννοείται΄΄,σήμερα ,δυστυχώς.
    Κάθε σχόλιο ευπρόσδεκτο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Ανώνυμος 27 Ιουλίου 2013 - 1:46 π.μ.

      Ε, αφου καθε σχολιο ειναι ευπροσδεκτο, εισαι βλακας.
      Δεν μπορει, να βαζει καθε φορα σε ολα τα κειμενα του ο Καζακης, οτι εχει πει μεχρι τωρα.
      Δεν εχει μιλησει για την ΕΕ ο Καζακης;
      Δεν εχει μιλησει για τα αιτια του χρεους ο Καζακης;
      Αν καποιος εχει θεσει αυτα τα θεματα, ΕΕ, Ευρω, χρεος στη σωστη τους βαση και αν καποιος εχει μιλησει με λεπτομερειες, γιατι φτασαμε ως εδω, αυτος ειναι ο Καζακης. Και αν δεν το χεις καταλαβει μεχρι τωρα, ισχυει το πρωτο που εγραψα.

      Καθε σχολιο σου, μου ειναι αδιαφορο.

      Διαγραφή
    2. Το θέμα του άρθρου είναι συγκεκριμένο, αφορά στο νόμισμα και τη σχέση του με την ελευθερία και τη δημοκρατία και για να ξεκαθαρίσουν οι συγχύσεις γύρω από αυτό. Για τη "τσιμπίδα" Ε.Ε., καθώς λες, υπάρχει πληθώρα τοποθετήσεων του ίδιου του Καζάκη και σε γραπτά του κείμενα και σε ομιλίες του. Είτε το γνωρίζεις, είτε όχι, ο Δ. Καζάκης είναι από τους ελάχιστους που έχει εξηγήσει επανειλημμένως και σε βάθος το τι σημαίνει Ε.Ε. και τι επιπτώσεις έχουν υπάρξει σε βάρος μας από την ένταξή μας σ' αυτή. Εξ άλλου χωρίς Ε.Ε. δεν θα υπήρχε ευρώ, άρα το συμπέρασμα που θέλεις να βγάλεις προκύπτει και μάλιστα αβίαστα.

      Όπως αντιλαμβάνεσαι, ο ελληνικός λαός για να έλθει σε ρήξη με την Ε.Ε. πρέπει να πεισθεί. Και για να γίνει αυτό πρέπει να αναλυθούν σε βάθος και από όλες τις πλευρές τα επί μέρους χαρακτηριστικά αυτής της Ένωσης. Και ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της, που εξ αρχής μεθοδεύτηκαν, ήταν ακριβώς το κοινό νόμισμα και το χρέος που αυτό δημιουργεί. Χωρίς αυτό δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν, στο βαθμό που η υπερεθνική ελίτ επεδίωκε, οι "τέσσερις ελευθερίες" καθώς λες.

      Το να προσπαθείς να πείσεις για την Ε.Ε. χωρίς να αναδεικνύεις με καθαρό τρόπο τα βασικά της χαρακτηριστικά και τα εργαλεία επιβολής και επιβουλής που χρησιμοποιούνται, το μόνο που θα πετύχεις είναι μια τρύπα στο νερό. Και το νόμισμα είτε μας αρέσει, είτε όχι είναι ένα απ' αυτά και μάλιστα το σπουδαιότερο (όχι βέβαια το μοναδικό), γιατί χωρίς αυτό δεν θα μπορούσε να υπάρξει η Ε.Ε. με αυτή τη μορφή και να επιτελέσει ολοκληρωμένα το ρόλο της σε βάρος των λαών. Το γεγονός ότι δεν έχουν ενταχθεί όλες οι χώρες της Ε.Ε. στη ζώνη του ευρώ, δείχνει ότι η διαδικασία είναι μακρόχρονη, προχωράει βήμα το βήμα και υπάρχουν ακόμα ισχυρές αντιστάσεις από έθνη κι λαούς που σέβονται στοιχειωδώς τους εαυτούς τους.

      Η κυρίαρχη προπαγάνδα σκόπιμα υποβαθμίζει το ρόλο του νομίσματος σε αυτή τη σταδιακή διαδικασία επίβουλης επιβολής.

      Διαγραφή
    3. Μην εκνευριζεσαι ...ανώνυμε-Καζάκη και.... καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.......

      Διαγραφή
    4. Προς: Ανώνυμος27 Ιουλίου 2013 - 12:19 μ.μ.
      Έγραψες: ,,Μην εκνευριζεσαι ...ανώνυμε-Καζάκη και.... καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.......,,

      Πιο βλάκας πεθαίνεις.

      Διαγραφή
    5. Δεν ξέρω από ποια τρύπα τυφλοπόντικα ξεπήδησες, αλλά όφειλες να ξέρεις ότι όταν τοποθετούμε, τοποθετούμε πάντα επωνύμως και ανοιχτά. Δεν θα βρεις πουθενά να τοποθετούμε ανώνυμα, όπως εσύ. Για μένα οι ανώνυμοι σχολιαστές του διαδικτίου - με εξαίρεση κι όχι πάντα εκείνους που κάνουν δημοσιογραφικές αποκαλύψεις - είναι σαν τους κουκουλοφόρους. Εγώ δεν φόρεσα ποτέ και δεν θα φορέσω ποτέ κουκούλα, δεν ήμουν ποτέ και δεν θα γίνω θρασύδειλο υποκείμενο για να κρύβομαι όταν θέλω να τοποθετηθώ ή να σχολιάσω. Το κάνω πάντα επωνύμως.
      Τώρα για το επίδικο ζήτημα. Αυτοί που μιλάνε για έξοδο από την ΕΕ, αλλά δεν λένε κουβέντα για το ευρώ, χωρίζονται σε δυο κατηγορίες: είτε πρόκειται για ηλίθιους που αρνούνται να σκεφτούν το όλο ζήτημα, είτε για απολογητές του ευρώ που το ρίχνουν έτσι για να μην φανεί ότι είναι υπέρ της διατήρησης του ευρώ. Για να τα πάρουμε τα πράγματα πρακτικά. Πώς μπορείς να αποδεσμευτεί κάποια χώρα που ανήκει στο ευρώ από την ΕΕ; Με διάταγμα; Με ρηματική διακοίνωση; Κουραφέξαλα. Το πρώτο και κύριο πράγμα που πρέπει να αντιμετωπίσει μια χώρα είναι το ευρώ. Είτε θέλει να φύγει από την ΕΕ, είτε όχι. Το πρώτο κύριο που πρέπει να απαντηθεί είναι τι κάνουμε με το ευρώ. Γιατί το κοινό νόμισμα αποτελεί μοχλό τόσο απόλυτου ελέγχου της οικονομίας που δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο μηχανισμό ελέγχου της ΕΕ. Ενώ η ΕΕ στηρίζεται στο σύστημα διοικητικών ρυθμίσεων και οδηγιών που επιβάλλονται στα κράτη μέλη, η ευρωζώνη επιβάλλει την κυριαρχία της μέσα από τον πλήρη έλεγχο της οικονομίας και μάλιστα στους πιο νευραλγικούς τομείς. Πώς λοιπόν θα μπορέσει μια χώρα να ξεμπερδέψει με την ΕΕ, αν πρώτα δεν ξεμπερδέψει με το ευρώ και την ΟΝΕ; Κι αυτό απαιτεί συγκεκριμένες άμεσες και πρακτικές απαντήσεις κι όχι απλά συνθήματα όπως "έξοδος από την ΕΕ". Αν μια χώρα προχωρήσει σε απαλλαγή από το ευρώ, θα αναγκαστεί να επιβάλλει καθεστώς ελέγχου κεφαλαίων και εξωτερικών δοσοληψιών. Αλλιώς πέρασμα σε εθνικό κρατικό νόμισμα - τουλάχιστον με τους όρους που μιλάμε εμείς - δεν μπορεί να γίνει. Ειδικά σήμερα μέσα σε τέτοια κρίση. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ντε φάκτο έξοδο από την ΕΕ μιας και καταργείς τα βασικά κοινοτικά κεκτημένα, που βασίζονται στην ελευθερία διακίνησης κεφαλαίου, αγαθών και εργασίας. Να γιατί όποιος δεν θέτει σε άμεση προτεραιότητα την έξοδο από το ευρώ με εθνικό κρατικό νόμισμα δεν είναι υπέρ ούτε της εξόδου από την ΕΕ. Χρησιμοποιεί απλά το σύνθημα για να κρύψει ότι δεν θέλει να φύγει άμεσα και κατά προτεραιότητα από το ευρώ, που καθορίζει και την αποδέσμευση και από την ΕΕ. Αυτή την τακτική απολογητικής υπέρ του ευρώ ακολουθεί η ηγεσία του ΚΚΕ.

      Διαγραφή
  3. Κ. Καζακη, εαν υποθεσουμε οτι υιοθετησουμε εθνικο νομισμα και κανουμε μονομερη διαγραφη του χρεους σε συνδιασμο με μια σειρα πολιτικων που προτεινεται, ποσο καιρο πιστευεται οτι θα χρειαστει να σταθεροποιηθει αρχικα η κατασταση, μετα η οικονομια να ανακαμψει και να βρεθουμε σε καλυτερο επιπεδο απο την εποχη πριν τη κριση.
    Το ρωταω αυτο διοτι με πολυ κοσμο που εχω συζητησεις για το θεμα μου απαντανε σε στυλ οτι "καλο θα ηταν το εθνικο νομισμα, αλλα παλι θα χασουμε 10 χρονια να ανακαμψουμε"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό εξαρτάται από τις ζημιές που έχει υποστεί η ελληνική οικονομία. Π.χ. η αποεπένδυση που κυριαρχεί στην ελληνική οικονομία και το κλείσιμο πολλαπλών επιχειρήσεων, ακόμη και πολύ μεγάλων, συνοδεύεται στις περισσότερες περιπτώσεις με εκποίηση εξοπλισμού και μηχανημάτων, τα οποία αγοράζονται και πωλούνται στο εξωτερικό. Να γιατί έχει κορυφαία σημασία η λειτουργική κατάληψη από τους εργαζόμενους των παραγωγικών μονάδων έτσι ώστε να προστατευτούν τα μέσα παραγωγής. Αν λοιπόν η χώρα απογυμνωθεί από παραγωγικές μονάδες, εξοπλισμό και υποδομές, όπως καταλαβαίνει κανείς θα πρέπει όλα αυτά να ξαναδημιουργηθούν. Κι αυτό απαιτεί χρόνο. Αλλά και πάλι μόνο με εθνικό κρατικό νόμισμα και πολύ δουλειά με βάση συγκεκριμένο σχέδιο μπορεί να επιτευχθεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο έλληνας θα πεινάσει κι άλλες τέτοιες ανοησίες που λέγονται. Το μόνο που θα συμβεί είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία θα μάθει να δουλεύει παραγωγικά και προς όφελος του συλλογικού συμφέροντος με αμοιβές αντάξιες προσδοκιών και αναγκών. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει ο Έλληνας στη διαδικασία μετάβασης. Θα κοπούν οι λούφες και τα πασαλήματα και θα μπει στη σειρά που απαιτεί η δουλειά στην παραγωγή με βάση ένα εξαιρετικά ταχύρυθμο και αποδοτικό σχέδιο ανοικοδόμησης της χώρας.

      Διαγραφή
  4. Όλα αυτά ακούγονται ωραία, αλλά δημιουργούν ερωτηματικά.
    Οι κάτοικοι της Λευκορωσίας, που έχει εθνικό νόμισμα, τρώνε με χρυσά κουτάλια;
    Η Ουκρανία, με τεράστιες γεωργικές εκτάσεις, είναι πλούσια χώρα;
    Η Γαλλία, με αυτοκινητοβιομηχανίες, με ατομική ενέργεια, με τουρισμό, με αγροτικά προϊόντα... γιατί εγκατέλειψε το εθνικό της νόμισμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 1. Το εθνικό κρατικό νόμισμα είναι η αφετηρία, δεν είναι η λύση. Οι πολιτικές που το ακολουθούν είναι η λύση. Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: ποιο νόμισμα σου επιτρέπει να αναπτύξεις πολιτικές υπέρ της μεγάλης πλειοψηφία του λαού σου; Το κοινό νόμισμα που ρυθμίζουν οι διεθνείς χρηματαγορές, ή το εθνικό νόμισμα που καθορίζει το κράτος και η εθνική οικονομία; Στο πρώτο νόμισμα κανένας λαός, κανένα κίνημα, καμιά εθνική οικονομία δεν μπορεί να επιδράσει. Μόνο το δεύτερο μπορεί να στηθεί σύμφωνα με τα συμφέροντα της εξουσίας που κυριαρχεί στη χώρα. Αν αυτή θεμελιώνεται στα συμφέροντα του λαού και της δημοκρατίας, τότε οι πολιτικές που θα συνοδεύσουν το εθνικό νόμισμα θα κάνουν την χώρα να απογειωθεί προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας. Επομένως το πρόβλημα της επιλογής νομίσματος είναι τι δυνατότητες σου δίνει, πόσο ελεύθερος είσαι για την εφαρμογή εναλλακτικών πολιτικών. Το κοινό νόμισμα είναι ένας ζουρλομανδύας για λαούς και χώρες που κατασκεύασε και ρυθμίζει αποκλειστικά το ευρωπαϊκό τραπεζικό καρτέλ. Με δαύτο είναι αδύνατο να δούμε ανάκαμψη προς όφελος των λαών και των εργαζομένων, όχι μόνο στην χρεοκοπημένη Ελλάδα, αλλά πουθενά στην ευρωζώνη.
      Η Γαλλία εγκατέλειψε το εθνικό της νόμισμα γιατί επικράτησε στην πολιτική και την οικονομία της η χρηματιστική ολιγαρχία, ειδικά εκείνο το κομμάτι που συνδέεται οργανικά με την αμερικανική ολιγαρχία των τραπεζών και του χρηματιστηρίου. Η χρηματική ολιγαρχία δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για την παραγωγή, παρά μόνο στο βαθμό που απηχεί χρηματιστικές επενδύσεις. Γι' αυτήν το κοινό νόμισμα που την βοηθά να επεκταθεί στις διεθνείς χρηματαγορές είναι ευλογία, έστω κι αν κοστίζει στην παραγωγική βάση της Γαλλίας.

      Διαγραφή
  5. Δηλαδή Καζάκη μας λες να γυρισουμε στο παλιο καλο εθνος-κρατος και ο καπιταλισμός θα γινει πάλι καλός. Δεν θα χρωσταμε σε τραπεζιτες, θα μας ξεζουμιζουν οι βιομηχανοι και οι εργοδότες, αλλά αυτοί θα ναι Έλληνες. Ωραία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο στόκος πρέπει να είσαι για να μου αποδίδεις τέτοιες ηλιθιότητες; Ποιοι βιομήχανοι βρε ανόητε; Υπάρχουν βιομήχανοι στην Ελλάδα; Κρατικοδίατοι ραντιέρηδες της κακιάς συμφοράς υπάρχουν με στενή οργανική διαπλοκή με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο σε τέτοιο βαθμό που οι βιομηχανικές επιχειρήσεις δεν είναι παρά απολήξεις της κερδοσκοπικής τους δράσεις στις χρηματαγορές. Για ψάξε στο ΔΣ του ΣΕΒ και βρες μου έναν μεγαλοβιομήχανο και ύστερα τα λέμε. Επομένως διαγράφοντας το χρέος και χρεοκοπόντας τις τράπεζες συνθλίβεις ολόκληρη την μονοπωλιακή ολιγαρχία του τόπου. Κόψε λοιπόν το εγχειρίδιο και μάθε να σκέφτεσαι! Όσο για το "παλιό" κράτος-έθνος, αν ήξερες στοιχειωδώς ιστορία, θα ήξερες ότι το έθνος είναι γέννημα θρέμα της πάλης των λαών για δημοκρατία. Η παγκοσμιοποίηση, ή οικουμενισμός, όπως την αποκαλούσε η Ιερή Συμμαχία, ήταν η καταστολή των εθνών και της δημοκρατίας από την εποχή της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης. Επίσης, πότε οι εργάτες μπόρεσαν να πετύχουν κατακτήσεις, δικαιώματα και να συγκροτήσουν ισχυρά εργατικά κινήματα; Με το κράτος έθνος. Γι' αυτό και οι αγορές θέλουν να το συντρίψουν, ώστε λαοί και εργαζόμενοι να μην έχουν κανένα, μα κανένα μέσο προστασίας ή διεκδίκησης των δικαίων τους. Να γιατί είμαι με την εθνική κυριαρχία. Γιατί μόνο στα πλαίσιά της μπορεί ο λαός να διεκδικήσει δημοκρατία και οι εργάτες τα δικαιώματά τους στην πάλη τους για την εξουσίας. Όσο αρνούνται σήμερα το κράτος έθνος είναι απλά πράκτορες του ιμπεριαλισμού και του πιο αντιδραστικού μέρους του κεφαλαίου, που έχει χάσει προ πολλού την ιθαγένειά του. Και οι πιο καλοί πράκτορες είναι πάντα οι εκείνοι που ντύνουν με δήθεν αριστερή και επαναστατική φρασεολογία την άθλια απολογητική του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου φασισμού.

      Διαγραφή
    2. Καλησπέρα.
      Γράφεις:

      Όσο για το "παλιό" κράτος-έθνος, αν ήξερες στοιχειωδώς ιστορία, θα ήξερες ότι το έθνος είναι γέννημα θρέμα της πάλης των λαών για δημοκρατία.


      Μήπως θα μπορούσες να προτείνεις κάποια βιβλιογραφία ώστε να μάθουμε ¨στοιχειωδώς ιστορία¨;
      Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

      Διαγραφή
  6. Συγχαρητήρια πρώτα από όλα Δημήτρη!!!
    Αν και δεν έχουμε (σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα) επιλογή παρά να προστατέψουμε τη χώρα μας, εγώ ως κανονικός άνθρωπος του λαού (όπως λες και εσύ) έχω την επιλογή (ίσως και από το μικρό βαθμό προσλαμβάνουσων) να είμαι πιο απαισιόδοξος.
    Φοβάμαι ότι η κρίσιμη μάζα της σημερινής Ελληνικής κοινωνίας είναι μερικώς, τουλάχιστον, εκχυδαϊσμένη και στην οποία επικρατούν κατώτερα κτηνώδη ένστικτα ατομισμού (πάει χέρι χέρι με τον καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση) και υστεροβουλίας.
    Σε ρωτάω λοιπόν Δημήτρη, έχεις στοιχεία για τον κοινωνιολογικό χαρακτήρα της Ελληνικής κοινωνίας πριν γράψει οποιαδήποτε από τις λαμπρές σελίδες της; Πως ήταν λαός μας (κοινωνιολογικά) πριν εξεργέθει το 1909 ή κατά τη διάρκεια των βαλκανικών πολέμων;
    Σε ευχαριστώ για αυτά που έχεις προσφέρει!
    Κυριολεκτικά μου άλλαξες τη ζωή (προς το καλύτερο παρόλο που είμαι πιο δυστηχής).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επεξεργάζομαι μια τέτοια κοινωνιολογική ανάλυση. Θα βρεις στοιχεία της στις ομιλίες και στα κείμενά μου, αλλά πολύ σύντομα θα κυκλοφορήσει και σχετικό βιβλίο. Ο λαός θα αντιδράσει είναι μαθηματικά βέβαιο. Το ερώτημα που τίθεται με ποιον τρόπο και ποια θα είναι η δύναμη που θα δώσει περιεχόμενο και στόχο στην αντίδρασή του.

      Διαγραφή
  7. Οι θέσεις σου Δημήτρη (αν επιτρέπεις τον ενικό) συνοψίζονται στην επιθυμία για αληθινή δημοκρατία. Κάτι που για να πραγματοποιηθεί πρέπει να ανατινάξουμε όλο αυτό το καταπιεστικό οικοδόμημα. Δυο παρατηρήσεις:
    1)Αναφέρεις τους μερκαντιλιστές. Υποτίθεται οτι ζούμε στην εποχή του ελεύθερου εμπορίου και των ελεύθερων αγορών. Εγω όμως διαπιστώνω οτι οι αγορές έχουν αυτονομηθεί τόσο πολύ σε σχέση με τις πραγματικές οικονομίες, που όταν βάλουν στο στόχαστρο καποια χώρα της φέρονται όπως οι πιο αδίστακτοι μερκαντιλιστές του 17ου αιώνα. Δεν αρνούνται σ' αυτη τη χώρα να έχει έστω και το παραμικρό συγκριτικό πλεονέκτημα (εκτός μόνο αν απο αυστηρά καθορισμένα, π.χ στη περίπτωση της Ελλάδας, η καραμέλα για τον τουρισμό). Μήπως στο όνομα των ελεύθερων αγορών επιστρέφουμε στην εποχή της Γεωργιανής Αγγλίας οταν η Βρετανική Αυτοκρατορία απαγόρευε στις αποικίες της να εμπορεύονται με οποιονδήποτε άλλο εκτός απ'τη μητρόπολη;
    2)Η χρυσή αυγή "ανακάλυψε" ξαφνικά τη ριζοσπαστικότητα των οικονομικών θέσεών σου. Και (στους τύπους φυσικά και όχι στο περιεχόμενο) την αντιγράφει στη ρητορική και το site της. Εκεί που έγραφε πριν κανα χρόνο (έχω και το μαζοχισμό και τη περιεργεια και τους διαβάζω) π.χ οτι το ζήτημα του νομίσματος δε τους απασχολεί και άλλα τέτοια για τα σκουπίδια, τώρα αντιγράφουν ακόμα και το λεξιλόγιο σου (π.χ "ανάταξη της οικονομίας"). Θα θελες να το σχολιάσεις αυτό; Οι άνθρωποι δεν είναι απλώς άσχετοι περι οικονομικών, κυρίως είναι αδιάφοροι, μια και εντελώς άλλα συμφέροντα εξυπηρετούν. Αλλά θέλω να γράψεις ένα σχόλιο γιατί το οτι "ντύνουν" πλέον τον αταβιστικό τους λόγο με σοσιαλιστική (αν θέλεις) ρητορική -οχι στην ουσία φυσικά αλλά στους τύπους όπως και με κάθε αντιγραφή, όπως έκανε και ο Χιτλερ τη δεκαετία του 30'- τους δίνει μια επίφαση σοβαρότητας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 1. Η εποχή που περνάμε έχει ονομαστεί από πολλούς ως νεομερκαντιλιστική. Αν πάρει κανείς τον όγκο των δεσμεύσεων που επιβάλλει στο διακρατικό εμπόριο ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, όπως και η ίδια η ΕΕ, τότε ο χαρακτηρισμός έχει βάση. Η ελευθερία των αγορών και του εμπορίου είναι μια πολεμική κραυγή των αρπακτικών της παγκόσμιας οικονομίας εναντίον των πιο αδύνατων κρίκων της παγκόσμιας τροφικής αλυσίδας του κεφαλαίου. Τίποτε περισσότερο. Το ίδιο συνέβαινε και στη Βικτωριανή Αγγλία όπου πάλι κυριαρχούσε το δόγμα του "ελεύθερου εμπορίου" την ίδια ώρα που η αυτοκρατορία της Γηραιάς Αλβιόνος σήκωνε τείχη στο 1/3 του κόσμου.
      2. Η ΧΑ έχει τεράστιο πρόβλημα ειδικά μετά την ταύτισή της με τον Σαμαρά για το κλείσιμο της ΕΡΤ και μια σειρά δηλώσεις στελεχών της ΝΔ που θα καλόβλεπαν μια συγκυβέρνηση με δαύτην (βλέπε δηλώσεις Πολύδωρα). Στα μεγάλα αστικά κέντρα άρχισε να χάνει. Έπρεπε λοιπόν να τονίσει το "αντισυστημικό" της προφίλ κι έτσι υιοθετεί θέσεις για να τις αδειάσει. Όπως π.χ. το εθνικό νόμισμα. Βέβαια υιοθετεί τις θέσεις σαν συνθήματα και δεν λέει κουβέντα για το πώς και κυρίως με ποιες πολιτικές. Εκεί όμως που φανερώνει την ταύτισή της με το καθεστώς είναι στο ζήτημα της δημοκρατίας. Όλες αυτές οι θέσεις για το νόμισμα, το χρέος κλπ., έχουν νόημα μόνο αν παλεύει κανείς για την κατάκτηση της δημοκρατίας από την σκοπιά της ανάδειξης των λαικών συμφερόντων. Επίσης διαβλέπω μια έντονη "εσωκομματική" σύγκρουση στο κόμμα του Μηχαλολιάκου που στο αμέσως επόμενο διάστημα θα κορυφωθεί. Δεν είναι όλοι ναζί στη ΧΑ. Φυσικά οι Μιχαλολιάκος, Παππάς, Παναγιώταρος και λοιπά κατακάθια είναι γνωστοί από παλιά. Κυπατζίδες, άνθρωποι της νύχτας, μπράβοι αυτών που μας κυβερνούσαν και μας κυβερνάνε με γνωστές υπόγειες διασυνδέσεις με μυστικές υπηρεσίες και παρακράτος του εσωτερικού και του εξωτερικού. Υπάρχει όμως κι ένα κομμάτι που θεωρεί στα σοβαρά ότι η ΧΑ είναι "πατριωτικό" κόμμα κι ότι όταν έρθει η στιγμή για την αναμέτρηση του λαού με το καθεστώς, θα παίξει θετικό ρόλο. Αυτό το κομμάτι απαιτεί ριζοσπαστικές θέσεις και πιέζει την ηγεσία να κάνει πιο καθαρές τοποθετήσεις. Νομίζω ότι η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών για την ΧΑ πλησιάζει και δεν γνωρίζω ποιος θα βγει αρτημελής από αυτήν. Όσο εμείς συνεχίζουμε την δουλειά μας στον κόσμο συνδέοντας τα αιτήματα του εθνικού νομίσματος, της μονομερούς διαγραφής του χρέους και της δημοκρατίας ως μια οργανική ενότητα στο έδαφος της κατάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας, οι ναζί της ΧΑ θα τα έχουν όλο και πιο σκούρα - παρά το αβαντάρισμα που τους κάνει το "συνταγματικό τόξο" και οι antifa φασίστες.

      Διαγραφή
    2. Σημαντικο μερος της νεολαιας πηγε στη Χ.Α αλλα η ηγεσια της ειναι συστημικη και ανικανη. Υπαρχει ενα βιβλιο ενος πρωην στελεχους της Χ.Α που αποκαλυπτει τον υποπτο ρολο και τις δολοπλοκιες του μιχαλολιακου ενω και ο πρωην υπαρχηγος της Χ.Α ο Περιανδρος ειχε βγαλει επιστολη που αποκαλουσε πληρως συστημικη και ξεπουλημενη την ηγεσια της Χ.Α. Λεγεται οτι στο περιστατικο με το ξυλοδαρμο φοιτητη το 1998 απο καποια μελη της ΧΑ, ο μιχαλολιακος παγιδευσε τον περιανδρο ωστε να φανει αυτος ενοχος και να βγει απο τη μεση αφου ο μιχαλολιακος φοβοταν μη χασει τη θεση του αρχηγου.

      Διαγραφή
  8. Μιχάλης Κάτσικας29 Ιουλίου 2013 στις 9:36 π.μ.

    Αγαπητέ κε. Καζάκη,

    Θα ήθελα ένα σχόλιό σας σχετικά με:
    1. Πιστεύετε ότι είναι δυνατόν να αλλάξει ο ρόλος του τόκου; Για παράδειγμα, να συμφωνείται ως αντάλλαγμα "υπέρ το άρτιο" εφόσον μια επένδυση γεννήσει αποτέλεσμα θετικό, αλλιώς (σε περίπτωση αντικειμενικής ή force majeure ζημίας) να μην πληρώνεται ή να πληρώνεται αναλογικά με το πόσο θετικό είναι ένα αποτέλεσμα.
    2. Πώς θα μπορούσε η κυκλοφορία νομίσματος να είναι απρόσκοπτη εφόσον δεν θα υπάρχει το κίνητρο ενός μικρού κέρδους απί του διακινούμενου ποσού. Αυτό συνήθως είναι μια προμήθεια επί του διακινούμενου ποσού, και έχει γενήσει - παγκοσμίως - μια αστρονιμικής κλίμακας φούσκα (εγγράφονται δικαιώματα επί αγαθών και έργου - νόμισμα - χωρίς αυτά να παραχθούν ποτέ).
    3. Άσχετα από το όνομα, ιστορία, περιεχόμενο και χρήση ενός νομίσματος, πιθανώς να συμφωνείτε ότι σήμερα η έννοια του νομίσματος είναι σχεδόν ταυτόσιμη με την έννοια της "υπόσχεσης" ανταλλαγής του ή "εμπιστοσύνης" μεταξύ αντισυμβαλλόμενων. Αυτή ακριβώς η έννοια της "εμπιστοσύνης" πώς θα μπορούσε να διασφαλιστεί κατά την εισαγωγή ενός νέου νομίσματος; Γνωρίζω ότι το θέμα έχει αποτελέσει πολλάκις ζημείο αναφοράς σας, αλλά θα ήθελα μια περιεκτική απάντηση για το πως θα μπορούσε ένα νέο νόμισμα να καταστεί "άξιο εμπιστοσύνης".
    Ευχχαριστώ εκ των προτέρων.

    Μιχάλης Κάτσικας (mkatsikas@gmail.com)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 1. Ναι είναι κάτι που μπορεί να γίνει αρκεί να οικοδομηθεί ένα ριζικά διαφορετικό τραπεζικό σύστημα που δεν θα παράγει πίστη, αλλά θα λειτουργεί ως ενδιάμεσος στην οικονομία.
      2. Όταν στο τραπεζικό σύστημα κυριαρχεί το κράτος, τότε μπορεί να υπάρξει ροή χρήματος με απλό τόκο αναπλήρωσης. Δηλαδή με τόκο που απλά θα αναπληρώνει την τρέχουσα αξία του χρήματος. Κι αυτό όχι σε όλες τις συνθήκες, μιας κι όταν πρόκειται για επιχειρηματικές χρηματοδοτήσεις, τότε το κέρδος της τράπεζας θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μέρος των επιχειρηματικών κερδών.
      3. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει σήμερα με το νόμισμα. Το νόμισμα είναι μια σύμβαση της κοινωνίας μόνο ή κύρια όσο λειτουργεί σαν μέτρο των συναλλαγών. Σήμερα το 99% της συνολικής κυκλόφορίας του νομίσματος έχει χαρακτήρα αποθησαυρισμού και κεφαλαιακής συσσώρευσης. Το νόμισμα μπορεί να γίνει "άξιο εμπιστοσύνης" για την κοινωνία, όταν είναι επαρκής η αγοραστική του δύναμη για την μεγάλη πλειοψηφία των νοικοκυριών. Και για γίνει αυτό θα πρέπει να περιοριστεί δραστικά η λειτουργία του ως μέσου αποθησαυρισμού και συσσώρευσης.

      Διαγραφή
  9. Κύριε Καζάκη σας παρακολουθώ από το 2009 και σας βρίσκω σωστό, σταθερό και ξεκάθαρο.
    Προσωπικά, βλέπω ότι όπως το χρηματιστήριο ήταν κόλπο για την Ελλάδα, το ευρώ ήταν κόλπο για όλη την Ευρώπη.
    Παλιά, π.χ. οι μπανάνες ήταν είδος πολυτελείας διότι ήταν εισαγόμενες, ενώ τα μήλα και τα καρπούζια φθηνά. Είχαμε την εντύπωση ότι στην ΕΟΚ θα είναι χωρίς φόρο πολυτελείας αυτά που παράγονται μέσα στην ευρώπη, ενώ θα φορολογούνται επιπλέον τα εισαγόμενα (άρα φθηνά VW- ακριβά Toyota).
    Στην πράξη όμως η ΕΟΚ άνοιξε τρύπα στα σύνορα των κρατών και μας έβαλε σε συγκοινωνούντα δοχεία με την Κίνα, την Τουρκία κλπ
    κάνοντας ασύμφορη την όπια παραγωγή ή κατασκευή.
    Συνέχισε δυνατά.
    Στέλιος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Re-blog http://thepartiesover.blogspot.gr/2013/08/blog-post_1003.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή