Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

Η αριστερά υπάρχει μόνο και μόνο για να υπάρχει δεξιά.

Η οργή της κοινωνίας κορυφώνεται. Μετά τη φιέστα του Τσίπρα για τον ένα χρόνο διακυβέρνησής του, είδα ακόμη και πιστούς του κόμματός του να φτύνουν τον κόρφο τους. "Τέτοιες επινίκειες φιέστες, μόνο επί χούντας έχουμε δει..." μου είπε ένα παλιό στέλεχος της αριστεράς από την εποχή του αντιδικτατορικού αγώνα. Ο συγκεκριμένος ανήκει ακόμη στο κόμμα Τσίπρα, όχι λόγω εξουσίας, αλλά λόγω συναισθηματικών δεσμών και των γνωστών αριστερών κολλημάτων. Δεν μπορεί να πιστέψει ότι η αριστερά που υπηρέτησε μια ζωή, είναι πράγματι ικανή για τέτοιες πρακτικές κι ακόμη χειρότερες.
Δεν ξέρω αν προσέξατε τις φάτσες που έδειχναν τα πλάνα από την συγκέντρωση. Παναγία μου, σώσε! Ποτέ άλλοτε δεν είδα προσωποποιημένη τέτοια ξινίλα, τέτοια απάθεια και αδιαφορία για την τύχη μιας ολόκληρης χώρας, ενός ολόκληρου λαού. Ποτέ δεν είδα τέτοια βουλιμία για αρπακτή. Ούτε επί εποχής ΠΑΣΟΚ Σημίτη. Αυτό εξηγεί και το πρωτοφανές όργιο προσλήψεων συγγενών, κολλητών, ερωτικών συντρόφων, γνωστών και φίλων από τη σημερινή κυβέρνηση.

Θα μου πείτε και δικαίως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη. Όλοι οι σημιτάνθρωποι της εξουσίας και της αρπακτής υπηρετούν σήμερα την κυβέρνηση. Ορθό, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Βλέπετε η βασική διαφορά ανάμεσα στους αριστερούς με τους προηγούμενους που εναλλάσονταν στην εξουσία, είναι ότι οι δεύτεροι δεν είχαν και δεν έχουν καμιά ιδεολογία. Η μόνη τους ιδεολογία ήταν και παραμένει η νομή της εξουσίας, η κονόμα κοινώς, ακόμη και υπό καθεστώς κατοχής της χώρας. Αντίθετα, ο αριστερός θεωρεί τον εαυτό του κάτι ξεχωριστό από την υπόλοιπη κοινωνία και πολιτική. Θεωρεί τον εαυτό του ως φορέα της απόλυτης αλήθειας, που κανείς άλλος εκτός από τον ίδιο δεν μπορεί να αντιληφθεί.
Μόνο αυτός ξέρει. Κι όπως είναι φυσικό, θεωρεί τον εαυτό του ως κάτι το μοναδικό, ο μοναδικός φορέας για τη σωτηρία της κοινωνίας. Επομένως, έχει κάθε λόγο να αισθάνεται δικαιωμένος ακόμη κι όταν διαπράτει τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Από τη στιγμή που παλεύει - όπως ο ίδιος νομίζει - για ένα καλύτερο αύριο της κοινωνίας, όλα του συγχωρούνται. Ακόμη και το να πάρει στο λαιμό του έναν ολόκληρο λαό.
Του αρκεί να πιστεύει ότι το κάνει από αγνές προθέσεις και για καλό σκοπό. Κι έτσι θα μπορέσει να δικαιολογήσει τα πάντα. Άλλωστε η κοινωνία από μόνη της δεν μπορεί. Έτσι πιστεύει ο αριστερός, κάθε λογής και απόχρωσης. Χρειάζεται την αριστερά.
Τι κι αν η αριστερά αποδείχθηκε επανειλλημένα ανίκανη κι ανήμπορη. Τι κι αν έχει οδηγήσει την κοινωνία από ήττα σε ήττα. Τι κι αν έχει αλωθεί πλήρως από την κοινωνική ηθική του όχλου και της χειραγώγησης των μαζών. Τι κι αν στις γραμμές της ανθεί η ιδιοτέλεια, η σκοπιμότητα, η διπλοπροσωπεία, η προδοσία, το παρασκήνιο και ο σκοταδισμός.
Όπως ακριβώς και στα άλλα κόμματα του καθεστώτος. Μόνο που όταν όλα αυτά διαπράττονται από την αριστερά, τον αριστερό, τότε είναι διαφορετικά. Στο κάτω-κάτω της γραφής αυτός ονειρεύεται και παλεύει - όπως μόνο αυτός καταλαβαίνει - για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ονειρεύεται τον σοσιαλισμό, τον κομμουνισμό και γενικά κάθε λογής ουτοπική προσμονή για το καλύτερο. Είναι λοιπόν ποτέ δυνατό να τον βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι με τους υπόλοιπους εξουσιαστές;
Όποιος σκέφτεται έτσι, έχει κάνει ήδη το πρώτο βήμα προς τον φασισμό. Έχει αποδεχθεί την εξαπάτηση και το έγκλημα ως αποδεκτό μέσο άσκησης της εξουσίας. Αρκεί να είναι η δική του. Άλλωστε τα αποδέχεται στο κόμμα του. Ρίξτε μια ματιά από τον Περισσό μέχρι και το τελευταίο γκρουπούσκουλο της ριζοσπαστικής αριστεράς και θα διαπιστώσεται την ίδια ακριβώς νοσηρή, άρρωστη κατάσταση. Γιατί λοιπόν να μην αποδεχθεί τα ίδια και ως μορφή άσκησης της εξουσίας; Αρκεί βέβαια να είναι η δική του.
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένοι στην αριστερά διαβάζοντας αυτές τις γραμμές είναι έτοιμοι να μου πουν: Μη χύνεις νερό στο μύλο της αντίδρασης! Μόνο όποιος πάσχει από θρησκοληψία μπορεί να φοβάται την κριτική - που οφείλει πάντα να είναι ανελέητη, όπως έλεγε ο Μαρξ, προς όλους και προς όλα - προς την αριστερά, ή προς το κόμμα, που πάντα γράφονται με "α" ή "κ" κεφαλαίο, όπως τα θρησκευτικά κείμενα απόδίδουν την έννοια του θείου.
Δεν μπορούν καν να αντιληφθούν αυτό που έχει δείξει επανειλημμένα η ιστορία. Όποτε η μαύρη αντίδραση θέλησε να επιβάλλει τη δική της ανοιχτή δικτατορία εναντίον της κοινωνίας, έτρεξε να στρατολογήσει υποχείρια από την αριστερά. Τυχαίο;
Η αλήθεια είναι ότι η αριστερά επινοήθηκε από τον κοινοβουλευτισμό μόνο και μόνο για να υπάρχει η δεξιά. Πώς αλλιώς θα ξεγελαστεί ο κόσμος ότι έχει επιλογές, ενώ δεν έχει; Πώς αλλιώς θα μπορεί να διασώζει η ολιγαρχία την εξουσία για τον εαυτό της, αν όποτε γλυστράει από το δεξί της χέρι δεν την πιάνει με το αριστερό;
Όποιος θέλει να πρεσβεύει το καλύτερο αύριο για την κοινωνία και ειδικά για τους πιο αδικημένους, το αποδεικνύει από σήμερα. Το αποδεικνύει μέσα από τους αγώνες για τη δημοκρατία, για την άσκηση της εξουσίας πρωτογενώς από τον ίδιο το λαό κι όχι από τους αντ' αυτού. Το αποδεικνύει καθημερινά με την αγώνα του ενάντια σε κάθε αδικία, για την κατοχύρωση του πιο θεμελιώδους δικαίωματος όλων, του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης κάθε ξεχωριστού ανθρώπου, αλλά κι ολόκληρων λαών και εθνών. Όλα τ' άλλα είναι εκ του πονηρού και συνιστούν προσχήματα για ιδεολογίες και πρακτικές της πιο αδίστακτης τυραννίας.

8 σχόλια:

  1. Κε Καζάκη, συμφωνώ με πολλά από αυτά που γράφονται και έχω εκφράσει σε πολλούς την υποστήριξη μου στις προτάσεις σας και το πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, αλλά δεν βλέπω να συμφωνούν οι πιο πολλοί Έλληνες που ψηφίζουν. Ήδη Συριζα κ ΝΔ είναι κάπου στο 20% σύμφωνα με δημοσκοπήσεις και με τις συνθήκες ακραίας πόλωσης ίσως φτάσουν και 30% και παραπάνω έκαστος τις παραμονές των εκλογών. Το απορίας άξιον είναι ο λαός που τόσο καλά - και σθεναρά με επιχειρηματολογία και ιστορικές αναφορές - υπερασπίζεστε, πως είναι δυνατόν να μην ακολουθεί και να είναι τόσο τραγικά χαμηλά τα ποσοστά των Ελλήνων που έχουν συνείδηση και θέλουν έναν διαφορετικό δρόμο. Είναι τα μήντια και γενικά η χειραγώγηση, ο φανατισμός, η πόλωση, ο φόβος που καλλιεργειται μεγαλος...αλλά δεν μπορώ ειλικρινά να πιστέψω πόσο τελικά κάποιοι ευνοούνται από τις συνθήκες και βολεύονται.
    Είμαστε ένας συνεχώς γηρασκόμενος λαός καθώς το δημογραφικό πρόβλημα ήταν τεράστιο, και έχει ενταθεί με την κρίση...αλλά είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι είναι τόσο μωρός...άρα υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό που ζει και τρέφεται, συντηρείται και πλουτίζει μέσα σε αυτό το σύστημα και αγγίζει το 60-70% τουλάχιστον. Αλλιώς θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι είμαστε ένας λαός που δεν έχει σχέση με τους προγόνους μας και απλά έχουμε επαναπαυτεί στο πεπρωμένο...που μας το ορίζουν αποκλειστικά οι άλλοι κι όχι εμείς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. αυτά τα λέω χρόνια τώρα. η αριστερά είναι ένα αστείο. τροφοδοτεί τον φαύλο κύκλο... .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έλα μέσα...
    https://www.youtube.com/watch?v=G4YOzCoRvjk

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς ξεκινά με σωστές διαπιστώσεις και στο τέλος καταλήγει με τις μαλακίες του Σώρρα περί παγκόσμιου καταπιστεύματος και άλλες τέτοιες μπουρδολογίες. Έλεος, ρε χριστιανοί! Είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοιο καταπίστευμα και τα δικά μας κυβερνητικά λαμόγια όλα αυτά τα χρόνια να μην το έχουμε κατασπαράξει! Τι τους περάσατε; Για κομπιναδόρους της πενταροδεκάρας; Τι άχυρο έχετε στο κεφάλι σας;

      Διαγραφή
  4. Θέλοντας να εξηγήσω στα παιδιά μου τι σημαίνει πολιτική τους έλεγα να τη σκέφτονται σαν ένα πουλί που για να πετάξει χρειάζεται και τις δυό του πτέρυγες, τη δεξιά και την αριστερά ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ολοι στην κοπη της Πιττας! Η φυσικη παρουσια είναι αναντικαταστατη. Να γνωρίσουμε από κοντα ή να ξαναβρεθούμε με τους ανθρώπους που μας κρατησανε το οραμα-ελπιδα για μια ενιαια Πατριδα. Εκεινους που μας κρατησανε συντροφια όταν βγαζαμε μεροκαματο στα περατα του κοσμου. Τωρα όμως η Πατριδα μας καλει να γυρισουμε. Και θα γυρναμε. ΖΗΤΩ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΠΑΜ! Χαριλαος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ὁλοκληρώνοντας τὴν ἀνάγνωσι τοῦ ἄρθρου, αἰσθάνθηκα τὴν ἀνάγκη νὰ παίξω ἕνα ῥόλο οἱονεὶ αὐτοκλήτου συνηγόρου -ἂς μοῦ ἐπιτρέψη ὁ γράφων. Τί ἐστι τὸ ἐπίδικον; Οἱ πιθανὲς ἑρμηνεῖες τῶν ἀναγνωστῶν, τί ἄλλο;
    Κατ' ἀρχάς, στὸ ἀνωτέρω γραφτὸ ἔχουμε μιὰ θέσι ποὺ θέλει νὰ εἶναι γενική: ἡ ὑπάρχουσα κραταιὰ (;) ἀριστερὰ εἶναι ἁπλῶς ἕνα παράδειγμα, κορυφαῖο μέν, οὐ μην ἀλλὰ παράδειγμα. Τὸ πρόβλημα εἶναι ἡ φύσι τῆς ἀριστερᾶς ὁλάκερης: τῆς διαχρονικῆς της ἑτερονομίας, τῆς ὑποτακτικῆς της νοοτροπίας, τῆς ἐξαρτήσεώς της ἀπὸ... κ.ο.κ. Σὲ ποιόν, ὅμως, ὑποτάσσεται ἡ ἀριστερά; Σαφῶς, ὄχι στὴν 'πραγματικότητα', οὔτε στὴν βούλησί της. Ἡ ἀριστερὰ εἶναι ὑποτεταγμένη στὸν 'ἐχθρό' της, ἀπὸ ἐκεῖνον καθορίζεται, ὁ ὁποῖος στέκεται δοῦλος μὲ τὴν σειρά του ἐμπρὸς στὸ πιὸ στυγνό, αἰσχρὸ καὶ ἀνάξιο συμφέρον: στὴν διὰ τοῦ ἐκβιασμοῦ (στρατιωτικοῦ, χρηματικοοικονομικοῦ κ. ἄ.) ἀπόκτησι ἐξουσίας. Ὅταν, λοιπόν, εἶσαι ὅ,τι δὲν εἶναι ὁ ἐχθρός σου, τότε γίνεσαι οὐτιδανός, κυριολεκτικά.
    Δεύτερο σημαντικὸ σημεῖο, ἡ ἀθόρυβη ἐπίκλησι τοῦ Μάρξ. Ἐδῶ πρέπει νὰ μνημονεύσουμε ἕνα ἀκόμη βασικὸ στοιχεῖο τῆς ἀριστερᾶς (ὅπερ καὶ ἀναφέρθηκε στὸ κείμενο): τὴν δύναμί της νὰ προσελκύη ἀνθρώπους εὐγενεῖς καί... νὰ τοὺς καταβαραθρώνη ἀκόμη καὶ ἀφίνοντάς τους βλάβες ἀνεπανόρθωτες. Εἶναι ἀπορίας ἄξιον τί θἄλεγαν περασμένα μεγάλα πνεύματα ἐνώπιον τῶν κατοπινῶν βιαστῶν τους. Τὸ διακύβευμα εἶναι, ποιός ἔχει τὴν δύναμι νὰ ἀποκρούση τὴν παρείσακτη ῥητορικὴ (ἅμα καὶ πρακτικὴ) ποὺ σφετερίζεται καὶ ἐπικαλύπτει τὴν σκέψι κἄποιου ἄλλου. Κἄπως ἔτσι δὲν μᾶς μιλᾶ κι ἠ ἱστορία ἐπὶ τοῦ ζητήματος τῶν ἀγροτῶν; Οἱ ἐργάτες τῆς γῆς, ἐκεῖνοι ποὺ σὲ κάθε τύπο κοινωνίας (ἀγροτικό, ἀστικὸ) παρεῖχαν ἔνα ἀπὸ τὰ ὕψιστα ἀγαθὰ γιὰ τὴν συνέχεια τῆς ζωῆς, ἦσαν πάντοτε δοῦλοι. Ἔτσι καὶ μὲ τὰ ἀγαθὰ τοῦ πνεύματος. Οἱ ἔσχατοι τοὺς πρώτους ἐσχάτους ἐποίησαν.
    Τέλος, τὸ ὅτι ὁ λόγος τοῦ ἄρθρου εἶναι λιτὸς καὶ καθαρός, ἂς μὴν ἐκληφθῆ ὡς ψόγος. Ἡ ἁπλότητα καὶ ἡ εὐθύτητα πονᾶ περισσότερο τοὺς περὶ ὧν τὰ βέλη.
    Ἄλλως τε, κἄπου μὲς στὴν ἁπλότητα κρύβεται καὶ τὸ 'πραγματικό' ποὔχουμε νὰ ἀναζητήσουμε. Κι ἂν δὲν τὸ βροῦμε, πρέπει νὰ τὸ φτιάξουμε, ἀλλὰ ὡς τεχνῖτες καλοὶ πιά, καὶ ἄξιοι, τώρα ποὺ ξέρουμε -χωρὶς περιττὴν ἀνάπαυσι, ἀφ' οὗ τὸ 'ἀληθές' πρέπει πάντοτε νὰ δοκιμάζεται, ποτὲ νὰ μὴ μένη στάσιμο κρυμμένο πίσω ἀπὸ ψευδο-ἀντικειμενικότητες.
    Σἠμερα, δὲν ὑπάρχει δικαιολογία γιὰ τοὺς ἀδαεῖς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή