Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

Κυριακή 19 Μαρτίου 2017 Ημερίδα για το Χρέος

Το ΕΝΙΑΙΟ ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ στο πλαίσιο σειράς δράσεων για την ανάδειξη και εμβάθυνση κρισίμων ζητημάτων που αφορούν τον ελληνικό λαό, ανέλαβε πρωτοβουλία δημόσιας συζήτησης για το Χρέος και την πρόταση διαγραφής του.
Κυριακή 19 Μαρτίου 2017, ώρα 11:00 - 18:00
Ξενοδοχείο ROYAL OLYMPIC
Αίθουσα ¨Καλλιρρόη"
Αθανασίου Διάκου 28-34
Περιοχή Μακρυγιάννη
(Απέναντι από στύλους Ολυμπίου Διός, σταθμός ΜΕΤΡΟ Ακρόπολη)
Για να δείτε το πρόγραμμα της ημερίδας, πατήστε εδώ 

12 σχόλια:

  1. Αναρωτιέμαι γιατί κάποια κανάλια που δηλώνουν αντιμνημονιακά δεν σε καλούν να παραθέσεις τις απόψεις σου, όπως πχ. το ΑΡΤ του Καρατζαφέρη και καλούνται συνήθως όψιμοι υποστηρικτές του εθνικού νομίσματος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι αναγκαία η διαγραφή, και πόσο μπορούμε να πληρώσουμε;

    Η διαγραφή του χρέους δέν είναι μια οικονομική διαδικασία, είναι νομικοπολιτική. Είναι πράξη κυριαρχίας ενός κράτους στο διεθνές περιβάλλον που υπάρχει.

    Χωρίς να λύσουμε το πρόβλημα του χρέους δεν έχει νόημα να συζητάμε τίποτε άλλο, γιατί το μέσο νοικοκυριό που θα κληθεί να το πληρώσει έχει ήδη στην Ελλάδα οικογενειακό έλλειμμα 20%, του υπολείπεται δηλαδή το ποσοστό για να καλύψει τις βασικές καταναλωτικές του ανάγκες. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να πάς σε πληρωμή του χρέους ούτε σε 1%.

    Δεν είναι ιδεολογικό το ζήτημα, είναι πρακτικό. Για να λειτουργήσει ομαλά μια κοινωνία πρέπει το εισόδημα του νοικοκυριού πρέπει όχι μόνο να καλύπτει τις ανάγκες αλλά να περισσεύει οριακά και ένα εισόδημα. Είναι η "οριακή αποταμίευση" οικονομικός όρος, όχι αποταμίευση απαραίτητα, αλλά ως αναγκαίο περίσσευμα για ένα οικογενειακό προϋπολογισμό για να αλλάξει την οικοσκευή του, κλπ. ή που μπορεί να στηρίξει για παράδειγμα την μεταποίηση που θέλουμε να στηθεί στην χώρα. Οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης έχουν πλεόνασμα 5% στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Το θέμα λοιπόν για όσους υποστηρίζουν ότι πρέπει να πληρωθεί μέρος του χρέους είναι να βάλουν τα νούμερα κάτω και να δουν αν είναι δυνατόν να πληρώνεται το χρέος και να υπάρχει ταυτόχρονα εισόδημα στον κόσμο. Διαφορετικά δεν πρόκειται ποτέ να υπάρχει ανάκαμψη.

    Οι μύθοι που κυκλοφορούν για το χρέος : Το χρέος δεν είναι κάτι το φυσιολογικό ούτε είναι αναγκαίο για να υπάρχει ανάπτυξη, ούτε είναι προϊόν του πολιτισμού όπως λένε κάποιοι. Το χρέος υπάρχει για να καλύπτει μια αντικειμενική ανάγκη, δέν είναι θέμα τιμής (ηθικά) η εξυπηρέτησή του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ιστορική ανάλυση.

    Το χρέος εμφανίζεται πρώτη φορά στην Μεσοποταμία. Επιγραφή του 1823 π.Χ. δείχνει ότι το ιερατείο δανείζει σε φτωχό γεωργό (με λίγη γή που δεν μπορούσε να ζήσει) ασήμι που το ξεπληρώνει την εποχή του θερισμού με τόκο. Χρεωνόντουσαν όχι για να κάνουν εμπόριο που δέν ήταν οργανωμένο και δεν υπήρχε ακόμα χρήμα, αλλά απλά επειδή έπρεπε να ζήσουν και δανειζόντουσαν απο αυτούς που είχαν συσσωρεύσει γη ή πολύτιμα μέταλλα.
    Επειδή υπάρχουν πλούσιοι να δανείσουν και φτωχοί να δανειστούν υπάρχει χρέος που είναι προϊόν της διαφοροποίησης του πλούτου.

    Στον κώδικα του Χαμουραμπί 1750 π.Χ. υπάρχουν 47 διατάξεις που αφορούν τη ρύθμιση των χρεών όπως ο παρακάτω: "Αν ένας έχει χρέος και ο Θεός Αδάδ (της πλημμύρας) πλημμυρίσει το χωράφι του ή η σοδειά του έχει καταστραφεί ή τα δημητριακά του δέν αναπτύχθηκαν λόγω έλλειψης νερού τότε εκείνο το έτος δεν θα πληρώσει δημητριακά στο δανειστή του. Θα βυθίσει την πινακίδα του στο νερό και δεν θα πληρώσει ούτε τον τόκο εκείνου του έτους."

    Ο Βόκχωρις Φαραώ στην Αίγυπτο το 725 - 720 π.Χ. έχει νόμο που λέει όσοι χρωστάνε χωρίς γραπτή συμφωνία και δεν δέχονται το χρέος, αφού ορκιστούν στο θεό ότι δέν χρωστούν, τους χαρίζεται το χρέος, ενώ αν υπάρχει γραπτή συμφωνία το χρέος τους εξοφλείται αν έχουν δώσει το διπλάσιο του αρχικού κεφαλαίου τους. Οι οφειλέτες πλήρωναν μόνο με την εργασία τους και δεν μπορούσε να επιβληθεί δουλεία στον οφειλέτη εξαιτίας του χρέους. (Σήμερα ένας ολόκληρος λαός δουλεύει χωρίς προοπτική ξέροντας ότι το προϊόν της δουλειάς του και των παιδιών του είναι δεσμευμένο λόγω του χρέους. )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τα ομηρικά έπη δεν καταγράφουν κανένα παράδειγμα χρέους, υπάρχει το ηθικό χρέος του αρχηγού, Άνακτα, απέναντι στο γένος και την φυλή. Στην κοινωνία των γενών με τις δομές αλληλεγγύης που υπήρχαν την Μυκηναϊκή περίοδο ο βασιλιάς ήταν θεματοφύλακας του γένους. (δεν ήταν ο πλούσιος δανειστής, παρόλο που υπήρχε εμπόριο, άρα ανάγκες δανεισμού) Το χρέος στον Ελλαδικό χώρο αρχίζει μετά την κατάρρευση της Μυκηναϊκής περιόδου. Σαν πηγή του έχει το σφετερισμό της ιδιοκτησίας των γενών από τα ισχυρά γένη των ανάκτων που μετασχηματίζονται σε αριστοκρατία της γης.

    "Το χρέος αποτελεί την πρώτη μορφή οικονομικής και κοινωνικής υποδούλωσης, αποτέλεσε το λίκνο της δουλείας και της δουλοπαροικίας, είναι αποτέλεσμα του μονοπώλιου της ιδιοκτησίας, πρώτα της αριστοκρατίας της ιδιοκτησίας και αργότερα της αριστοκρατίας του κεφαλαίου"

    Η απαλλαγή απο το χρέος σηματοδοτεί το άνοιγμα του δρόμου προς τη δημοκρατία. Για να τιθασευτεί ο κοινωνικός πόλεμος ο Σόλωνας χαρίζει τα χρέη με τη σεισάχθεια.

    Απο τους Ελληνιστικούς χρόνους μέχρι και την Ρωμαική αυτοκρατορία έχει υπάρξει διαγραφή χρεών και αναδασμός της γής.

    Επειδή οι δούλοι δέν πλήρωναν τίποτα, ούτε πήγαιναν στον πόλεμο, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία επινοεί την "Πεονία " την δουλοπαροικία του χρέους. Ο δουλοπάροικος δέν είναι δούλος πλέον αλλα δεμένος με τον γαιοκτήμονα, με χρέος. Η κοινωνική κατάσταση μετεξελίσσεται στην φεουδαρχία που επικράτησε στην Ευρώπη. Όλη η περίοδος του Μεσαίωνα, όλες οι σφαγές οφείλονται στην κοινωνική ανισότητα της κατάστασης αυτής.

    Δεν έχει υπάρξει ακόμη δημόσιο ή εθνικό χρέος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η γέννηση του δημόσιου χρέους.

    Το δημόσιο χρέος είναι προϊόν εξαγοράς του κοινοβουλίου.

    Ο Sir James Stewart εμπνευστής του Adam Smith λέει στο βιβλίο του για το 1767 λέει ότι για να μετατραπεί το χρέος του μονάρχη σε χρέος εθνικό χρειάζεται κοινοβούλιο. Μετά το 1690 ο βασιλιάς μετά την Βελούδινη επανάσταση του 1688 δίνει το δικαίωμα να ιδρυθεί η τράπεζα της Αγγλίας ως "ιδιωτικό συνδικάτο".

    Ο δούκας του Μπέρντφορτ τραπεζίτης ο ίδιος εισηγείται την κρατικοποίηση της τράπεζας της Αγγλίας μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο, και λέει: " Το Εθνικό χρέος άρχισε το 1694 όταν η κυβέρνηση της εποχής άφησε απερίσκεπτα ένα ιδιωτικό συνδικάτο να δανείσει την κυβέρνηση με 1.600.000 χρυσές λίρες στερλίνες με επιτόκιο 8%. Με ακόμα μεγαλύτερη βλακεία στη συνέχεια αφήνεται το συνδικάτο να εκδόσει χαρτονομίσματα στην τιμή του 1.200.000 λιρών και να τα δώσει σε κυκλοφορία απαιτώντας τόκο. Έτσι, αν και η τράπεζα της Αγγλίας δεν επιβαρύνθηκε με καμία δαπάνη πέρα από το κόστος του χαρτιού και της εκτύπωσης είχε τη δυνατότητα να αντλήσει τόκο για τα δύο μέρη των χρημάτων το δικό της χρυσό και τα νέα χαρτονομίσματα με αντίκρισμα χρυσού."

    Γι αυτό και ένας απο τους μεγαλύτερους πολιτικούς συγγραφείς του 19ου αιώνα στην Αγγλία και βουλευτής, ο Ουίλιαμ Κόμπετ, έλεγε το 1830. Έχουμε το στρατό του Βασιλιά, το ναυτικό του Βασιλιά, το ταχυδρομείο του Βασιλιά, τις λεωφόρους του Βασιλιά, τις αποθήκες του βασιλιά, όλα είναι του βασιλιά εκτός απο το χρέος το οποίο ανήκει στο έθνος και αποκαλείται εθνικό χρέος.

    Στα 1819, εκτός απο τους βουλευτές που εκλέγονταν, στο Βρεττανικό κοινοβούλιο υπήρχαν οι Borrow Munkers δηλαδή οι βουλευτές, λόρδοι και Βαρώνοι, οι οποίοι δεν εκλέγονταν και είχαν κληρονομικό το δικαίωμα του βουλευτή, με έδρα που μπορούσαν να την πουλήσουν και το κοινοβούλιο αποτελούνταν απο πλούσιους γιατί έπρεπε να έχει κάποιος 420 λίρες περιουσία για να εκλεγεί, πολλά λεφτά για την εποχή. Αυτοί οι Borrow Munkers, χαρακτηριστικοί τύποι του πουλημένου κοινοβουλευτικού ανδρός, το χαρακτηριστικό των κοινοβουλίων όπως ακριβώς μας ήλθαν απο την ιστορία, γι αυτό και ο Αλέξανδρος Σβώλος, ο μεγαλύτερος δημοκράτης συνταγματολόγος που έχει περάσει απο την Ελλάδα, αναφέρει στο συνταγματικό του δίκαιο ότι το κοινοβούλιο δεν είναι κληρονομιά της δημοκρατίας αλλα το παράπτωμα της δημοκρατίας που υιοθέτησε ένα θεσμό που νομιμοποιούσε τη μοναρχία.

    Στο βιβλίο του Κόμπετ λέει : "Οι Borrow Munkers οι βουλευτές λοιπόν που σφετερίστηκαν όλες τις εξουσίες της κυβέρνησης καθώς άρχισαν να τσεπώνουν το δημόσιο χρήμα δυνάμωνε η δυσαρέσκεια του λαού. Αρχισαν να σκέφτονται ότι είχαν κάνει λάθος που εκδίωξαν το βασιλιά.

    Ψήφισαν ένα νόμο για να μπορούν να δανείζονται απο τους πλούσιους και με τον ίδιο νόμο επέβαλλαν στο λαό γενικότερα να πληρώνει για πάντα τους τόκους πάνω στο χρήμα που αυτοί είχαν δανειστεί. Τα χρήματα τα οποία έτσι δανείστηκαν σπαταλήθηκαν σε πολέμους ή μοιράστηκαν μεταξύ τους με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Έφτασαν να χρωστούν τεράστια ποσά και συνέχιζαν να περνούν νόμους για να αναγκάσουν το έθνος στο σύνολό του να πληρώσει τους τόκους όσων δανείστηκαν ξόδεψαν και τσέπωσαν και αποκάλεσαν αυτό το χρέος, το χρέος του έθνους.

    Οι βουλευτές ξεκίνησαν αυτό το χρέος 124 χρόνια πρίν (απο το 1819) και έκτοτε συνεχίζουν το δανεισμό χωρίς να έχουν εξοφλήσει ούτε ένα φαρδίνι και ποτέ δε θα το κάνουν, μέχρι επι τέλους το χρέος το ίδιο να ανέρχεται σε ποσό περισσότερο απο αυτό που μπορεί να πουληθεί όλη η γή, τα σπίτια, τα δέντρα, τα κανάλια και τα ορυχεία σε στερλίνες "

    Παρόμοια στην Ελλάδα όπως λέει στο απόσπασμα του ιστορικού Καρολίδη για την περίοδο που μπαίναμε στη δημοκρατία στην Ελλάδα, επι Ζαίμη αναφέρει το απόσπασμα του κειμένου στο 29:30 του βίντεο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γέννηση του εξωτερικού χρέους

    Το εξωτερικό χρέος γεννήθηκε στα τέλη των Ναπολεόντειων πολέμων το 1814 με πρωταγωνιστή το χρηματιστήριο City του Λονδίνου, όπου είχαν κερδίσει τρελά λεφτά όσοι κερδοσκοπούσαν με το χρέος του Βρεττανικού κράτους και δεν ξέρανε τι να τα κάνουν. Μετά το τέλος των Ναπολεόντειων πολέμων το Αγγλικό κράτος δέν είχε τόσο ανάγκη δανεισμού και τα επιτόκια δανεισμού του έπεσαν και δεν συνέφερε. Ψάχνανε ποιόν θα δανείσουν και βρήκανε τις χώρες που αποκτούσαν ανεξαρτησία την εποχή αυτή. Πολλές στη Λατινική Αμερική, αλλα και την Πορτογαλία το 1820 και την Ελλάδα το 1822.

    Το χρέος είναι μορφή διεθνούς κίνησης κεφαλαίου, το μεγαλύτερο κομμάτι παγκόσμια όπου δεν κυριαρχούν τα οικονομικά αλλά τα πολιτικά κριτήρια, εξασφαλίζοντας αποικίες και σφαίρες επιρροής, έλεγχος αγορών, όπως αναφέρει ένας απ τους πιο εξαίρετους οικονομολόγους ου παγκόσμιου οικονομικού συστήματος την δεκαετία 1950 και 1960 Σίμον Κούσνετ.

    Σχολιάζοντας πίνακες, στην διάλεξη στο 35:30 φαίνεται ότι για κάθε 20 δολάρια επένδυση οι τράπεζες δανείζονταν 70 δολλάρια το 1960 ενώ θέλανε για τα ίδια 20 δολάρια οι τράπεζες δανείζονταν 175 δολλάρια το 2015.
    Η αύξηση του ΑΕΠ στην Ελληνική οικονομία είχε μεγαλύτερους ρυθμούς περιόδους του 1950 και 1960 όπου υπήρχε μικρότερος δανεισμός, χωρίς ξένα δάνεια και με το δικό μας νόμισμα ένας πλούτος που μοιράστηκε δυσανάλογα, έχοντας την ίδια περίοδο μετανάστευση των Ελλήνων στο εξωτερικό. Σήμερα τα δάνεια έχουν εκτιναχθεί ενώ έχουμε τους χαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης, πράγμα που δείχνει ότι ο δανεισμός δεν αυξάνει την ανάπτυξη. Το χρέος δεν αυξάνεται από την ανάπτυξη ούτε από τις επενδύσεις. Κάποιοι έχουν διαθέσιμα κεφάλαια αλλά κερδίζουν όχι όταν τα βάλουν στην πραγματική οικονομία αλλά σε κερδοσκοπία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο εξωτερικός δανεισμός της Ελλάδας
    Ο εξωτερικός δανεισμός άρχισε πριν αρχίσει η Ελληνική επανάσταση ! δηλαδή προφανώς χωρίς να υπάρχει ακόμα Ελληνικό κράτος, όταν το 1818 και 1819 προεστοί και Φαναριώτικες χωρίς τη συγκατάθεση της φιλικής εταιρείας, έψαχναν στην Αγγλία και τελικά βρήκαν από τους ιππότες Ναίτες της Μάλτας, με σύμβαση να δώσουν την Κάρπαθο και τη Σύρο ή την Κύπρο, σύμβαση που υπέγραψαν το 1820 οι "εκπρόσωποι" του Ελληνικού κράτους. Όμως δεν βρήκαν δανεικά από την Αγγλία οι Ναίτες να πάρουν για να τα δανείσουν δεύτερο χέρι στους Έλληνες, οι Άγγλοι τραπεζίτες δεν τους έδωσαν.

    Στο " Αρχείον Μαυροκορδάτου" της Ακαδημίας Αθηνών το 1823 με την επανάσταση στο φόρτε της , σε επιστολή του ο Δημήτριος Υψηλάντης ένας άμεμπτος άνθρωπος προς τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο φωνάζει πού πάτε να πάρετε δάνειο από τους Εγγλέζους. Ο Μαυροκορδάτος λέει στους δικούς του, πηγαίνετε και πάρτε το χειρότερο δάνειο ώστε αυτοί να κερδίσουν αλλά εμείς να μην μπορούμε να το πληρώσουμε, και να αναγκάσουμε τους Άγγλους να επέμβουν, υπέρ μας, να μας κάνει προτεκτοράτο ενάντια στους Γερμανούς.

    Στον 19ο αιώνα σε ένα απο τα πιο σημαντικά εγχειρίδια διαχείρισης χρέους, Γερμανικό λέει ότι πρώτο μέλημα του κράτους είναι να μπορεί να εκτελεί τις υποχρεώσεις του προς τους πολίτες του και να προστατέψει την ύπαρξή του, έχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στους δανειστές που έρχονται μετά. Κράτος βέβαια δε θεωρούσαν την Ελλάδα τότε.

    Ο λόρδος Χάμμοντ το 1871 απάντησε στους κεφαλαιούχους του Σίτι του Λονδίνου ότι δέν μπορεί το Βρετανικό κράτος να ασκήσει πολιτική κανονιοφόρων στην Βενεζουέλα και Παραγουάη και Αργεντινής που δέν μπορούσαν να πληρώσουν τα τραπεζικά χρέη γιατί η κυβέρνηση του βασιλιά δέν ασχολείται με τα δάνεια ιδιωτών με ξένα κράτη, αυτό αφορά τους ιδιώτες δανειστές που έχουν αναλάβει μεγάλα ρίσκα για να έχουν μεγάλα κέρδη. Θα προκύψει κίνδυνος διεθνών επιπλοκών και θα κάνει την Αγγλία ένοχη απέναντι σε κράτη.

    Βγήκε απ έξω η Αγγλία απο το να κάνει τον προστάτη των Αγγλων τραπεζιτώνστην Λατινική Αμερική όμως αυτό δέν ίσχυσε στην Ελλάδα γιατί:

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τους δώσαμε εμείς το δικαίωμα να επεμβαίνουν στα εσωτερικά μας ζητήματα.

    Οταν το 1845 - 46 αμέσως μετά το σύνταγμα γίνεται η δεύτερη χρεωκοπία της Ελλάδας η οποία δέν μπορούσε να πληρώσει το χρέος του Οθωνα, 60 εκατομμύρια χρυσά φράγκα , η Βρεττανία με τον Πάλμερστον εφαρμόζει για πρώτη φορά την διπλωματία των κανονιοφόρων, όπου απειλεί με βομβαρδισμό απο το στόλο της η Βρεττανία την Αθήνα προκειμένου να πληρώσει το χρέος. Αυτό όμως έγινε στην Ελλάδα μόνο, ενώ τότε ακόμη οι βρεττανοί δέν ακολουθούσαν αυτή την πολιτική , προστασίας των ιδιωτών Βρεττανών πιστωτών απέναντι σε χώρες γιατί εμείς είχαμε υπογράψει τα πρωτόκολλα του Λονδίνου και στο όνομα του χρέους τους παραχωρούσαμε Εθνικές Γαίες και πλήρως το δικαίωμα να επέμβουν στα δημοσιονομικά της χώρας. Και η Βρεττανία χρησιμοποίησε αυτό το δικαίωμα μέχρι και τον Εθνικό Διχασμό επι Βενιζέλου, που προήλθε με στρατιωτική επιβολή και κατάληψη της Θεσσαλίας απο Γαλλικά στρατεύματα για να στηρίξουν τον Βενιζέλο με αποτέλεσμα να πεινάσει η Αθήνα. Αυτά έγιναν στο όνομα των πρωτοκόλλων του 1830 και 1832.

    Τα πρωτόκολλα αυτά κατελύθησαν με απαίτηση του Βενιζέλου στην Συνθήκη των Σεβρών το 1920. Γι αυτό και όταν χρεοκώπησε το 1930-1932 η Ελλάδα με το Βενιζέλο δέν της ασκήθηκε καμία απειλή.

    Το 1872 - 1875 είχαμε την πρώτη μεγάλη ύφεση παγκόσμια και κατέρρευσαν οι αγορές ομολόγων. Τότε ιδιώτες πιστωτές χωρών δάνειζαν χώρες και μάλιστα "υπό το άρτιο" , δηλαδή δάνειζαν έπαιρναν τόκους πχ για ένα εκατομμύριο λίρες αλλα στη χώρα έδιναν 500 ή 800 χιλιάδες μόνο, και μετά τα διακινούσαν τα ομόλογα αυτά, διαρρέοντας ψεύτικες πληροφορίες για να δημιουργήσουν κλίμα ευφορίας και αυξηθεί η αξία τους ώστε να κερδοσκοπήσουν στο Βρεττανικό χρηματιστήριο.

    Τότε, το ο 1875 λοιπόν λόγω της μεγάλης κρίσης χρεών γίνεται μια επιτροπή του Βρετανικού κοινοβουλίου για τα χρέη από τα ξένα κράτη, που αποτελεί τη βάση του δικαίου που διέπει τα κρατικά χρέη από τότε μέχρι σήμερα. Η έκθεση αυτή λέει ότι δέν πρέπει να επέμβει η Αγγλία όταν χρεοκοπεί ένας ιδιώτης που παίρνει ομόλογα κάποιου κράτους που δεν έχει εχέγγυα (να πληρώσει) αλλά παίρνει τα ομόλογα γιατί "λάδωσε" πολιτικούς και στην συνέχεια απαιτεί απο κράτη αδύναμα που δέν μπορούν να πληρώσουν ένα δάνειο που οι πολίτες φορτώθηκαν μόνο και μόνο γιατί οι πολιτικοί τους ήταν ανάξιοι και οι δανειστές κερδοσκόποι. Η πολιτική ελίτ κάθε χώρας συνεχίζει να πληρώνει τα χρέη ακόμη και τότε που θα πρέπει να τα σβήσει γιατί κερδίζει από αυτά.

    Το ίδιο επαναλήφθηκε το 1989 στην βουλή των αντιπροσώπων των ΗΠΑ που εξέτασε το κράχ του 1987 εξετάζοντας πάρα πολλά στελέχη. Ανάμεσα στα στελέχη αυτά ήταν ο Περέιρα υπουργός οικονομικών της Βραζιλίας. Τον ρωτάει ο πρόεδρος της επιτροπής γιατί δέν έσβησαν οι ίδιοι οι πολιτικοί της Βραζιλίας το χρέος τους. Απάντάει ο Περέιρα ότι πολλά μπορεί να πεί κανείς για φόβους κλπ αλλά η ουσία είναι ότι η πολιτική ελίτ συνεχίζει να πληρώνει τα χρέη ακόμη και τότε που θα πρέπει να τα σβήσει γιατί κερδίζει απο αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η εξέλιξη του δίκαιου διαγραφής χρεών

    Απο το 1875 και μετά αρχίζει να οργανώνεται το δίκαιο διαγραφής χρεών. Το συνέδριο της Χάγης το 1907 επιβάλλει το δόγμα Κάλβο, ότι δέν μπορείς να χρησιμοποιείς ένοπλα μέσα ή απειλή χρήσης βίας για να εισπράξεις χρέη. Τελευταία φορά που το κάνανε ήταν με την Βενεζουέλα το 1902 όπου πήγανε 4 στόλοι να την αποκλείσουν γιατί αρνήθηκε να πληρώσει και επενέβησαν οι Αμερικανοί.

    Το1932 αμέσως μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο όπου το χρέος πάλι είχε εκτιναχθεί, και τότε η βασική αρχή του Δημόσιου χρέους ήταν , σύμφωνα με τον Χάιντ Εβραίο Αμερικανογεμανό απο τους μεγαλύτερους νομικούς, η εξής αρχή : Όταν ένα χρέος φαίνεται να έχει πραγματοποιηθεί με σκοπό να θεωρηθεί αρκετά εχθρικό προς τους σκοπούς μιας συγκεκριμένης επικράτειας , σε περίπτωση μεταβολής της κυριαρχίας της , π.χ. με μια επανάσταση, δεν είναι πιθανό να πρέπει να θεωρηθεί ότι πρέπει να επιβαρυνθεί με φορολογική υποχρέωση ανεξάρτητα από τον σχεδιασμό του αρχικού οφειλέτη.

    Δηλαδή άν θιχτεί η εθνική κυριαρχία μιας χώρας αλλα μετά με οποιονδήποτε τρόπο αποκατασταθεί η κυριαρχία της τότε η συνταγματική νέα τάξη δέν έχει την υποχρέωση να πληρώσει με φορολογικά μέτρα το χρέος που της φορτώσανε οι προηγούμενοι ακόμα και αν η προηγούμενη κατάσταση είχε υπογράψει συμβάσεις γι αυτό.

    Έτσι το 1932 μαζεύτηκαν από όλες τις χώρες της κοινωνίας των εθνών νομικοί εκπρόσωποι στην Χάγη όπου έφτιαξαν τον κώδικα με βάση τον οποίο αντιμετωπίζονται ζητήματα χρέους. Αυτό ενισχύθηκε μετά το ΒΠΠ, απο το σεβασμό της αρχής της ελεύθερης αυτοδιάθεσης πυ δεν είναι μόνο "αρχή" αλλά σύμφωνα με τους νομικούς απαράγραπτο Δικαίωμα.

    Τότε στην Γενική συνέλευση του ΟΗΕ απο τον ειδικό εισηγητή για τα ζητήματα αυτά Γκαρθία Μαδόρ, μπαίνει η εισήγηση : Όταν ένα κράτος αποκηρύσσει ή φιλοδοξεί να ακυρώσει το δημόσιο χρέος του δε μπορεί να υπάρξει ζήτημα διεθνούς ευθύνης. Κανένας δεν μπορεί να του ζητήσει ευθύνη, εκτός εάν το μέτρο αυτό δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από λόγους δημοσίου συμφέροντος ή άν κάνει διακρίσεις μεταξύ ημεδαπών και αλλοδαπών εις βάρος των τελευταίων. Δηλαδή αν αναγνωρίζει μόνο ότι χρωστάει σε δικούς του ημεδαπούς πιστωτές και σβήσει μόνο το εξωτερικό χρέος. Για όλους να ισχύει το ίδιο δηλαδή και εφόσον υπάρχει λόγος δημοσίου συμφέροντος.

    Αυτή η βασική αρχή διέπει την ένωση νομικών του διεθνούς δικαίου που εδρεύει στην Γενεύη, εκδίδει κάθε χρόνο ένα βιβλίο που επαναλαμβάνει το ίδιο. Οτι ένα κράτος μπορεί να ΑΡΝΗΘΕΙ ενα χρέος.

    Στην Ευρώπη μετά το 1970, και την κατάργηση της αποικιοκρατίας γεννήθηκε η εξής διαφοροποίηση των δανείων. Υπάρχουν 3 κατηγορίες επίσημα. Αναφέρονται 2
    1) Τα "Ενάρετα" (Virtus) δάνεια. Εκείνα που πάρθηκαν για το καλό της χώρας και του λαού, όχι γιατί έτσι δηλώνει η κυβέρνηση αλλά γιατί εμπίπτουν στο κριτήριο ότι μπορούν να αποπληρωθούν από τους ίδιους που πήραν το δάνειο.
    2) Τα δάνεια πολέμου. Δάνεια που προήλθε για την αντιμετώπιση πολεμικής απειλής ή πολέμου άδικου σε βάρος της χώρας που πήρες τα δάνεια, ή για καθεστωτικούς λόγους ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και την χάρτα δικαιωμάτων του ΟΗΕ, τότε το συγκεκριμένο πολεμικό δάνειο θεωρείται άκυρο, και το κράτος οφείλει να μήν το αναγνωρίσει. (Ολα αυτά είναι δικαιώματα κατακτημένα μεν αλλά που για να μπορέσουν να εφαρμοστούν προϋποθέτουν μια δημοκρατική και πατριωτική κυβέρνηση και ένα λαό που είναι δίπλα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ορισμός Απεχθούς χρέους

    Έτσι δημιουργείται ο ορισμός του Απεχθούς χρέους που αναγνωρίζει το δικαστήριο της Χάγης :

    α) "Απεχθή είναι τα χρέη που συνάφθηκαν από το προκάτοχο κράτος με σκοπό την επίτευξη στόχων που έρχονται σε αντίθεση του διαδόχου μέλους ή του μεταφερόμενου εδάφους." Ο ορισμός του "προκάτοχου" κράτους μπαίνει εδώ γιατί θεωρείται ότι το χρέος μπήκε παράνομα σε ένα κράτος άρα το να αποκαταστήσεις τη συνταγματική τάξη της χώρας σου και την εθνική σου κυριαρχία σημαίνει ότι αλλάζεις νομική προσωπικότητα στο κράτος σου, άρα γίνεσαι " διάδοχο" κράτος αρνούμενος την συνέχεια του κράτους, μιλώντας συνταγματικά και νομικά. Ο ορισμός αυτός καλύπτει και τον διαμελισμό κρατών. (Αυτό το δίκαιο είναι απλά ένα όπλο που μας παρέχεται.)

    β) " Απεχθή είναι όλα τα χρέη που συνάφθηκαν απο το προκάτοχο κράτος με στόχο και σκοπό που δέν συνάδει με το διεθνές δίκαιο και ειδικότερα των αρχών του διεθνούς δικαίου που είναι ενσωματωμένες στον χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. " (ανθρώπινα διακιώματα , εθνική κυριαρχία, διεθνής συμβάσεις)

    Υπάρχουν πολλά νομικά προηγούμενα. Αν πάς στο δικαστήριο της Χάγης και πείς: τελείωσα με το προηγούμενο κράτος που μου επιβλήθηκε λόγω μνημονίων κατάλυσης συντάγματος κλπ, το δικαστήριο θα εξετάσει τον επίσημο ορισμό. Και επιπλέον μπορεί οι συμφωνίες μπορεί να πρέπει να τηρούνται αλλά πρέπει να διαυκρινηστεί ποιές συμφωνίες και κα΄τω απο ποιές συνθήκες συνάφθηκαν .

    Νομικοπολιτικά λοιπόν, για να γίνει διαγραφή χρέους πρέπει να πούμε ότι το κράτος που διαμορφώθηκε τα τελευταία 7 χρόνια είναι προκάτοχο κράτος της Ελληνικής δημοκρατίας που οφείλει να αποκατασταθεί με νέο σύνταγμα, όπου θα κατοχυρώνει τα δικαιώματα του πολίτη , θα βάζει δικλείδες ασφαλείας ώστε καμία κυβέρνηση να μήν μπορεί ξανά να σφετεριστεί σε βάρος του την εξουσία. Πράγμα που έχει μεγάλη σημασία και για τη διεθνή κοινότητα. Πρέπει να λογοδοτήσουν στον φυσικό δικαστή όλοι αυτοί που υπέγραψαν και μας έφεραν εδώ. Είναι αυτό το ισχυρότερο επιχείρημα που έχουμε απέναντι στην αμφισβήτηση της λογικής διαγραφής του χρέους μας.



    Εισήγηση Δ.Καζάκη στην Ημερίδα για το Χρέος - Royal Olympic 5 Απρ 2017
    https://www.youtube.com/watch?v=qSxWaIiaECI

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ορισμός Απεχθούς χρέους

    Έτσι δημιουργείται ο ορισμός του Απεχθούς χρέους που αναγνωρίζει το δικαστήριο της Χάγης :

    α) "Απεχθή είναι τα χρέη που συνάφθηκαν από το προκάτοχο κράτος με σκοπό την επίτευξη στόχων που έρχονται σε αντίθεση του διαδόχου μέλους ή του μεταφερόμενου εδάφους." Ο ορισμός του "προκάτοχου" κράτους μπαίνει εδώ γιατί θεωρείται ότι το χρέος μπήκε παράνομα σε ένα κράτος άρα το να αποκαταστήσεις τη συνταγματική τάξη της χώρας σου και την εθνική σου κυριαρχία σημαίνει ότι αλλάζεις νομική προσωπικότητα στο κράτος σου, άρα γίνεσαι " διάδοχο" κράτος αρνούμενος την συνέχεια του κράτους, μιλώντας συνταγματικά και νομικά. Ο ορισμός αυτός καλύπτει και τον διαμελισμό κρατών. (Αυτό το δίκαιο είναι απλά ένα όπλο που μας παρέχεται.)

    β) " Απεχθή είναι όλα τα χρέη που συνάφθηκαν απο το προκάτοχο κράτος με στόχο και σκοπό που δέν συνάδει με το διεθνές δίκαιο και ειδικότερα των αρχών του διεθνούς δικαίου που είναι ενσωματωμένες στον χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. " (ανθρώπινα διακιώματα , εθνική κυριαρχία, διεθνής συμβάσεις)

    Υπάρχουν πολλά νομικά προηγούμενα. Αν πάς στο δικαστήριο της Χάγης και πείς: τελείωσα με το προηγούμενο κράτος που μου επιβλήθηκε λόγω μνημονίων κατάλυσης συντάγματος κλπ, το δικαστήριο θα εξετάσει τον επίσημο ορισμό. Και επιπλέον μπορεί οι συμφωνίες μπορεί να πρέπει να τηρούνται αλλά πρέπει να διαυκρινηστεί ποιές συμφωνίες και κα΄τω απο ποιές συνθήκες συνάφθηκαν .

    Νομικοπολιτικά λοιπόν, για να γίνει διαγραφή χρέους πρέπει να πούμε ότι το κράτος που διαμορφώθηκε τα τελευταία 7 χρόνια είναι προκάτοχο κράτος της Ελληνικής δημοκρατίας που οφείλει να αποκατασταθεί με νέο σύνταγμα, όπου θα κατοχυρώνει τα δικαιώματα του πολίτη , θα βάζει δικλείδες ασφαλείας ώστε καμία κυβέρνηση να μήν μπορεί ξανά να σφετεριστεί σε βάρος του την εξουσία. Πράγμα που έχει μεγάλη σημασία και για τη διεθνή κοινότητα. Πρέπει να λογοδοτήσουν στον φυσικό δικαστή όλοι αυτοί που υπέγραψαν και μας έφεραν εδώ. Είναι αυτό το ισχυρότερο επιχείρημα που έχουμε απέναντι στην αμφισβήτηση της λογικής διαγραφής του χρέους μας.



    Εισήγηση Δ.Καζάκη στην Ημερίδα για το Χρέος - Royal Olympic 5 Απρ 2017
    https://www.youtube.com/watch?v=qSxWaIiaECI

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ορισμός Απεχθούς χρέους

    Έτσι δημιουργείται ο ορισμός του Απεχθούς χρέους που αναγνωρίζει το δικαστήριο της Χάγης :

    α) "Απεχθή είναι τα χρέη που συνάφθηκαν από το προκάτοχο κράτος με σκοπό την επίτευξη στόχων που έρχονται σε αντίθεση του διαδόχου μέλους ή του μεταφερόμενου εδάφους." Ο ορισμός του "προκάτοχου" κράτους μπαίνει εδώ γιατί θεωρείται ότι το χρέος μπήκε παράνομα σε ένα κράτος άρα το να αποκαταστήσεις τη συνταγματική τάξη της χώρας σου και την εθνική σου κυριαρχία σημαίνει ότι αλλάζεις νομική προσωπικότητα στο κράτος σου, άρα γίνεσαι " διάδοχο" κράτος αρνούμενος την συνέχεια του κράτους, μιλώντας συνταγματικά και νομικά. Ο ορισμός αυτός καλύπτει και τον διαμελισμό κρατών. (Αυτό το δίκαιο είναι απλά ένα όπλο που μας παρέχεται.)

    β) " Απεχθή είναι όλα τα χρέη που συνάφθηκαν απο το προκάτοχο κράτος με στόχο και σκοπό που δέν συνάδει με το διεθνές δίκαιο και ειδικότερα των αρχών του διεθνούς δικαίου που είναι ενσωματωμένες στον χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. " (ανθρώπινα διακιώματα , εθνική κυριαρχία, διεθνής συμβάσεις)

    Υπάρχουν πολλά νομικά προηγούμενα. Αν πάς στο δικαστήριο της Χάγης και πείς: τελείωσα με το προηγούμενο κράτος που μου επιβλήθηκε λόγω μνημονίων κατάλυσης συντάγματος κλπ, το δικαστήριο θα εξετάσει τον επίσημο ορισμό. Και επιπλέον μπορεί οι συμφωνίες μπορεί να πρέπει να τηρούνται αλλά πρέπει να διαυκρινηστεί ποιές συμφωνίες και κα΄τω απο ποιές συνθήκες συνάφθηκαν .

    Νομικοπολιτικά λοιπόν, για να γίνει διαγραφή χρέους πρέπει να πούμε ότι το κράτος που διαμορφώθηκε τα τελευταία 7 χρόνια είναι προκάτοχο κράτος της Ελληνικής δημοκρατίας που οφείλει να αποκατασταθεί με νέο σύνταγμα, όπου θα κατοχυρώνει τα δικαιώματα του πολίτη , θα βάζει δικλείδες ασφαλείας ώστε καμία κυβέρνηση να μήν μπορεί ξανά να σφετεριστεί σε βάρος του την εξουσία. Πράγμα που έχει μεγάλη σημασία και για τη διεθνή κοινότητα. Πρέπει να λογοδοτήσουν στον φυσικό δικαστή όλοι αυτοί που υπέγραψαν και μας έφεραν εδώ. Είναι αυτό το ισχυρότερο επιχείρημα που έχουμε απέναντι στην αμφισβήτηση της λογικής διαγραφής του χρέους μας.



    Εισήγηση Δ.Καζάκη στην Ημερίδα για το Χρέος - Royal Olympic 5 Απρ 2017
    https://www.youtube.com/watch?v=qSxWaIiaECI

    ΑπάντησηΔιαγραφή