Σάββατο 25 Μαρτίου 2017

Ζήτω ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του ελληνικού έθνους!

Για τους αποικιοκράτες της Ευρώπης ο αγώνας για την ελευθερία των Ελλήνων που ξέσπασε το 1821 δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια αυθαιρεσία βάρβαρων ληστών και κατσαπλιάδων εναντίον του σεβάσμιου και καλοπροαίρετου Σουλτάνου. Οι κατσαπλιάδες που ξεσηκώθηκαν δεν είχαν στο νου τους μόνο το λουφέ και τη λεηλασία. Κι όταν το ματοκύλισμα πήρε διαστάσεις άνευ προηγουμένου, τότε επενέβησαν οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι, μπας και σταματήσουν το κακό. Και κυρίως να εκπολιτίσουν τους βάρβαρους ανατολίτες, που είχαν και έχουν το θράσος να θεωρούν τους εαυτούς τους απογόνους του ηρωικού γένους των αρχαίων Ελλήνων.
Αυτά έλεγαν τότε κι αυτά συνεχίζουν να λένε και σήμερα. Μας το λένε καθαρά ακόμη και με δηλώσεις τους ακόμη και σήμερα. Η πρόσφατη δήλωση Ντάιζεμπλουμ, αποτελεί απλά το κερασάκι στη σαντιγί. Αυτά παπαγαλίζουν και τα ανδράποδα της αμορφωσιάς και της ηλιθιότητας μέσα στη χώρα μας.

Οι Έλληνες πρέπει να ξεχάσουν την ιστορία τους και να σιχαθούν τους αγώνες του έθνους και του λαού τους για την πολυπόθητη ελευθερία. Ιδιαίτερα σήμερα που διακυβεύεται η ίδια η επιβίωσή τους.
Ο Έλληνας σήμερα πρέπει να αισθάνεται ένοχος για τον πατριωτισμό του. Πρέπει να ξεχάσει ότι «ο πατριωτισμός, όπως γράφει ο Λένιν, είναι ένα από τα πιο βαθιά αισθήματα, ριζωμένα λόγω της ύπαρξης επί αιώνες και χιλιετίες ξεχωριστών πατρίδων» (Λένιν, Άπαντα τ. 37, σ. 190). Και οι ξεχωριστές πατρίδες είναι σύμφυτες με τους ξεχωριστούς ανθρώπους. Πάνω στο έδαφος της ξεχωριστής πατρίδας αναπτύσσεται ιστορικά ο ξεχωριστός τρόπος ζωής κάθε ανθρώπου, τα ήθη και τα έθιμά του, οι πεποιθήσεις και η κοινωνική του συνείδηση, οι αγώνες του για δικαιώματα και ελευθερία.
Η παγκόσμια ιστορία του ανθρώπινου γένους δεν υφίσταται ως ανθρωπολογία, ή ζωολογία, αλλά ως διαλεκτική ενότητα της ιστορικής πορείας κάθε ξεχωριστής πατρίδας και του τρόπου που διαμορφώνεται ιστορικά από τους κοινωνικούς αγώνες και τις αγωνίες των ανθρώπων που την συγκροτούν. Μέσα από την πατρίδα του ο ιστορικός άνθρωπος αποκτά προσωπικότητα, πολιτισμό και τέχνη, αλλά και την ικανότητα να κατανοεί με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο τον κόσμο ευρύτερα. Ανάλογα με τα όρια της εποχής του.
Χωρίς πατρίδα δεν υφίσταται ιστορικός άνθρωπος. Η ιστορία του δεν είναι πια η διαφορετικότητα και η εξέλιξη των κοινωνιών του στο πέρασμα των χρόνων, αλλά η ιστορία του ζωικού είδους με την ονομασία άνθρωπος.
Αυτό το είχαν καταλάβει οι άνθρωποι από την πρώτη στιγμή που τους δόθηκε η ευκαιρία να εγκατασταθούν σε οικισμούς και αργότερα σε πόλεις αποκτώντας για πρώτη φορά στην ιστορία τους πατρίδα. Ο Όμηρος στην Ιλιάδα καταριέται όποιον είναι "ἀφρήτωρ, ἀθέμιστος, ἀνέστιος", δηλαδή χωρίς ανάγκη πατρίδας, διότι αυτός "πολέμου έραται επιδημίου οκρυόεντος".
Με τη σειρά του ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του θεωρεί εκείνον που δεν έχει ανάγκη πατρίδας, δηλαδή Πόλης, κτήνος ή Θεό: "Απ' αυτό συνάγεται ότι η πόλη αποτελεί μια φυσική πραγματικότητα και ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ζώο πολιτικό, και ότι αυτός που εξαιτίας της φύσης του και όχι εξαιτίας των περιστάσεων ζει εκτός πόλεως είναι είτε φαύλος είτε κάτι καλύτερο από άνθρωπος, όπως ακριβώς είναι και εκείνος που αποδοκιμάστηκε από τον Όμηρο: ο άνθρωπος χωρίς συγγενικούς δεσμούς, χωρίς νομικές δεσμεύσεις και χωρίς σπίτι..."
Άνθρωπος γενικά δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος χωρίς πατρίδα δεν είναι άνθρωπος εκ φύσεως, αλλά κτήνος ή Θεός. Κι επειδή δεν μπορεί να είναι Θεός - ότι κι αν νομίζει ο ίδιος για τον εαυτό του - τότε είναι κτήνος. Ικανός μόνο για κτηνωδίες. Υποβιβάζεται σε αγελαίο ζώο, σε νομάδα τροφοσυλλέκτη χωρίς κοινωνική συνείδηση, ιστορική συνέχεια και ταυτότητα.
Ενώ η διαφορετικότητα της ξεχωριστής προσωπικότητας που οφείλει να διακρίνει κάθε κοινωνικό άνθρωπο υποβιβάζεται σε ζωώδη αντανακλαστικά και συμπεριφορές, που γεννούν εκ φύσεως το μίσος και την απανθρωπιά. Πρόκειται για ένστικτα και συμπεριφορές που μπορούν να μόνο σε απάνθρωπες κοσμικές ή απόκοσμες εξουσίες.
Δεν είναι εγωιστική η αξίωση να σου ανήκει μια πατρίδα για να της ανήκεις. Είναι η προϋπόθεση της διαφορετικότητας σου, το πόσο αληθινά ξεχωριστή προσωπικότητα είσαι σαν κοινωνικός άνθρωπος. Πόσο ανοιχτούς ορίζοντες διαθέτεις για να κατανοήσεις, να συμπαθήσεις και να υπερασπιστείς το θεμελιώδες δικαίωμα του καθενός, να κάνει τις δικές του επιλογές, να είναι διαφορετικός, να έχει τις δικές του ρίζες και τη δική του ιστορία, να διάγει τον τρόπο ζωής που αυτός προτιμά χωρίς να τον επιβάλλει σε κανέναν άλλον, να έχει τη δική του ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία και συναίσθηση του κόσμου.
Και χωρίς να ξέρεις να αγαπάς τους δικούς σου, χωρίς να δένεσαι με τον τόπο σου, με τον πολιτισμό που σε γαλούχησε από το πρώτο μητρικό γάλα, με τον τρόπο που σε κοινωνικοποιεί η ίδια η πατρίδα σου μέσα απ' όλες τις αντιξοότητες και τις αντιθέσεις, όσο τραυματικές ή ασυμφιλίωτες κι αν είναι, δεν θα μάθεις τίποτε άλλο εκτός από το να μισείς. Τους πάντες και τα πάντα. Δεν θα μάθεις ποτέ ποιός αληθινά είσαι και πού ανήκεις. Θα ξέρεις να μετράς τον εαυτό σου μόνο με μέτρο τον εγωισμό σου και με όσα αποκτάς -ανθρώπους, ζώα, πράγματα και πλούτη.
Η αίσθηση της κοινωνίας που αποκτά κάθε φορά ο άνθρωπος εξαρτάται σχεδόν απόλυτα από τον τρόπο που κατανοεί, συνδέεται και διεκδικεί την πατρίδα του. Ο Κολοκοτρώνης έλεγε στα απομνημονεύματά του: "Η κοινωνία των ανθρώπων ήταν μικρή, δεν είναι παρά η επανάστασίς μας οπού εσχέτισε όλους του Έλληνας. Ευρίσκοντο άνθρωποι οπού δεν εγνώριζαν άλλο χωριό μακριά μίαν ώρα από το ειδικό τους. Την Ζάκυνθο την ενόμιζαν ως νομίζομεν τώρα το μηκρότερο μέρος του κόσμου. Η Αμερική μας φαίνεται ως πως τους εφαίνετο αυτών η Ζάκυνθος, έλεγαν εις την Φραγκιά."
Η επανάσταση του 1821 διέλυσε τη στενότητα του τοπικισμού και την μεσαιωνική αυτάρκεια της μιζέριας. Ταύτισε για πρώτη φορά το έθνος - που ο Ηρόδοτος το προσδιόριζε ως "αὖτις δὲ τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα..." - με την πατρίδα. Κι έτσι για πρώτη φορά ο σύγχρονος Έλληνας αυτοδίκαια απέκτησε θέση στον κόσμο, στη νεώτερη παγκόσμια ιστορία, όχι ως κειμήλιο ή ευτελισμένο απομεινάρι του ηρωικού του παρελθόντος - όπως τον ήθελαν οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι - αλλά ως διακριτική, ξεχωριστή ιστορική οντότητα. Να γιατί η ελευθερία συνδέθηκε αδιάρρηκτα με τον αγώνα για μια ελεύθερη πατρίδα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο πατριωτισμός που διακατέχει όλους τους Έλληνες είναι ίδιος. Ο πατριωτισμός από την εποχή της αρχαιότητας των ελληνικών πόλεων εξαρτιόταν από τον ιδιωτικό πλούτο. Ο βαθύς διαχωρισμός σε πλούσιους και φτωχούς δίχασε και τον ίδιο τον πατριωτισμό. Ο πατριωτισμός της επανάστασης του 1821 εμφανίστηκε διχασμένος από την πρώτη κιόλας στιγμή. Άλλος ο πατριωτισμός του χωριάτη που ζώστηκε τ' άρματα ενάντια στον τύραννο κι άλλος ο πατριωτισμός του προύχοντα, του κοτζαμπάση, του τουρκοχριστιανού - όπως τους ονόμαζαν τότε - του φαναριώτη τυχοδιώκτη.
Να γιατί η επανάσταση από την πρώτη κιόλας στιγμή - από την επομένη της απελευθέρωσης της Καλαμάτας στις 23 Μαρτίου - χωρίστηκε σε δυο κόμματα, σε δυο πολιτικές μερίδες. Από τη μια το κόμμα των στρατιωτικών ή το επαναστατικό κόμμα - όπως το χαρακτήριζαν οι διπλωμάτες των μεγάλων δυνάμεων της Ιερής Συμμαχίας - και από την άλλη το κόμμα των αρχόντων, ή ολιγαρχικό κόμμα, ή ευρωπαϊκό κόμμα.
Ο Λαμαρτίνος έλεγε τον 19ο αιώνα: "Υπάρχουν δυο είδη πατριωτισμού. Ένας που τον αποτελούν όλα τα μίση, όλες οι προλήψεις, όλες οι αδρές αντιπάθειες που τρέφουν οι λαοί ο ένας για τον άλλο (...). Υπάρχει ένας άλλος πατριωτισμός, που τον αποτελούν, αντίθετα, όλες οι αλήθειες, όλες οι δυνατότητες, όλα τα δικαιώματα που διαθέτουν από κοινού οι λαοί. Σύμφωνα μ' αυτόν τον πατριωτισμό, αγαπώντας πάνω απ' όλα τη δική σου πατρίδα, αφήνεις να ξεχειλίσουν όλες οι συμπάθειες πέρα από φιλές, γλώσσες, σύνορα..."
Ο πατριωτισμός του επαναστατικού κόμματος το 1821 ήταν ο πατριωτισμός του Ρήγα. Ενώ ο πατριωτισμός του κόμματος των αρχόντων ήταν το μίσος απέναντι σε κάθε τι που απειλούσε το λουφέ, τα προνόμια και την αρπαγή της εξουσίας από τους ίδιους. Από αυτόν τον πατριωτισμό του μίσους γεννήθηκε ο εθνικισμός, ο οποίος στην ένωσή του με την ξενοκρατία και τη ξενοδουλία γέννησε τον εγχώριο φασισμό. Με αυτόν τον φασιστικό πατριωτισμό, με τον εθνικισμό του μίσους θέλουν δεξιοί και αριστεροί σήμερα να ταυτίσουν τον πατριωτισμό του λαού.
Όσο όμως κι αν θέλουν δεν θα το πετύχουν. Γιατί όπως αποδεχόταν ακόμη και ο Τζορτζ Όργουελ ήδη από το 1945, "ο εθνικισμός δεν πρέπει να συγχέεται με τον πατριωτισμό. Και οι δύο λέξεις χρησιμοποιούνται συνήθως με τόσο ασαφή τρόπο που κάθε ορισμός είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί, αλλά κάποιος πρέπει να κάνει διάκριση μεταξύ τους, δεδομένου ότι πρόκειται για δύο διαφορετικές, ακόμα και αντίθετες ιδέες. Με τον όρο «πατριωτισμός» εννοώ την αφοσίωση σε ένα συγκεκριμένο τόπο και έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, ο οποίος ο καθένας πιστεύει ότι είναι ο καλύτερος στον κόσμο, αλλά δεν έχει καμία επιθυμία να τον επιβάλλει σε άλλους ανθρώπους. Πατριωτισμός είναι εκ φύσεως αμυντικός, τόσο στρατιωτικά, όσο και πολιτισμικά. Ο εθνικισμός, από την άλλη πλευρά, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την επιθυμία για εξουσία. Η βαθύς σκοπός του κάθε εθνικιστή είναι να εξασφαλίσει περισσότερη δύναμη και περισσότερο κύρος, όχι για τον εαυτό του, αλλά για το έθνος ή άλλη μονάδα στην οποία έχει επιλέξει να βυθίσει τη δική του ατομικότητα."
Να γιατί τα λόγια του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη για την προς την πατρίδα αγάπη μου, συγκινούσαν και συγκινούν κάθε αληθινό Έλληνα, κάθε αληθινό άνθρωπο που αγαπάει τη ζωή και τους συνανθρώπους του:
Δὲν εἶναι διαβατάρικο πουλί, ποὺ γιὰ μία μέρα
σχίζει τὰ νέφη καὶ περνᾷ γοργὸ σὰν τὸν ἀγέρα,
οὔτε κισσός, π᾿ ἀναίσθητος τὴν πέτρα περιπλέκει
οὔτ᾿ ἀστραπή, ποὺ σβύνεται χωρὶς ἀστροπελέκι,
δὲν εἶναι νεκροθάλασσα, βοὴ χωρὶς σεισμό,
νοιώθω γιὰ σέ, πατρίδα μου, στὰ σπλάγχνα χαλασμό.
Να γιατί οφείλουμε να γιορτάζουμε την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821 και να την τιμούμε παλεύοντας για την ελευθερία της πατρίδας από τη σύγχρονη μορφή δουλείας που μας έχουν επιβάλει.

6 σχόλια:

  1. Μόνο σε μία πατρίδα μπορούμε να οργανωθούμε για να νιώσουμε καλά -και άρα να προστατέψουμε με τις πράξεις μας το φαινόμενο της ζωής, που μας περιέχει. Η ΕΕ θα τελειώσει στην Ελλάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. κ.Καζάκη όντως ΖΗΤΩ !!
    Στο σάλπισμα του γενικού ξεσηκωμού που έγινε το 1821,αυτό που εμείς σήμερα ονομάζουμε επανάσταση, κυριάρχησε ένα σύνθημα που φανέρωνε το σκοπό αυτού του ξεσηκωμού. "Για του Χριστού την πίστη την αγία και γαι της Πατρίδας την ελευθερία". Αργότερα το σύνθημα αυτό κατέληξε με δύο λέξεις."Λευτερια ή Θάνατος" και οι ευχές που αντάλλασε ο Λαός μεταξύ τους ήταν "Καλό βόλι". ΠΟΛΎ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ... Τα λέω αυτά γιατί ή λέξη επανάσταση έχει μέσα της την λέξη Ανάσταση οπότε έτσι νοηματοδοτείται διαφορετικά ο θάνατος.
    Επομένως, οι πρόγονοί μας παρά τις όποιες διαφορές που είχαν, που ήταν και πάρα πολλές,καταφεραν να δημιουργήσουν ένα κοινα αποδεκτο θα λέγαμε συλλογικο κίνητρο ξεσηκωμού, υπέρ άνω πάσης διαφοράς.
    Χάρηκα που αναφέρεστε στον Ηρόδοτο και στον κεφαλαιώδη λόγο που κάνει για το όμαιμο,ομόγλωσσο και ομοθρησκο της φυλής μας.
    Χάρηκα ακόμη περισσότερο που αποτυπώνετε ορθότατα τον ορισμό του Πατριωτισμού.
    Το εναγώνιο ερώτημα που τίθεται είναι
    Ποιό θα είναι σήμερα το σύλλογικό υποκείμενο που θα ενώσει τα διεστώτα των Ελλήνων, θα βάλει στην άκρη τις διαφορές τους και θα τους οδηγήσει σε έναν αγώνα απελεθερωτικό οπως λέτε?
    Ή μάλλον να το θέσω αλλιώς,
    Ποιό είναι το σημερινό σάλπισμα, εφάμιλλο εκείνου της Επανάστασης του 1821, που να ακουμπάει όλους τους Αληθινούς Έλληνες όπως ευστοχα αναφέρετε, σε κάθε διαβάθμιση της κλίμακας των διαφορων τους?
    Η έλλειψη των ανωτέρω μήπως οφείλεται στο γεγονός ότι καμμιά πατριωτική συλλογικότητα σήμερα δεν σφηρηλατεί την ενότητα του λαού σε κείνα τουλάχιστον που στοιχειωδώς τον ενώνουν?
    Πιστεύω να συμφωνείτε ότι δεν περισσεύει κανείς.
    Συγχαρητήρια για το άρθρο σας κ ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ερωτηση σας τιθεται προς τον κ.Καζακη. Δεν υποκαθιστω, λοιπον,την απαντηση του,αλλα αφορμωμαι απο τις σκεψεις και τα ερωτηματα σας. Θεωρω οτι ανοιγονται δυο σκελη : Το ενα αφορα στην αντικειμενικη πραγματικοτητα,την ενταση των πιεσεων πανω στο λαο μας,την εσχατη απειλη διαγραφης του απο το χαρτη των εν ενεργεια λαων,την αρπαγη της γης και θαλασσας του,την προιουσα γενοκτονια, κλπ οσα βιωνουμε καθημερινα. Το αλλο αφορα στην εικονα και ,κυριως,τη δραση εκεινων των δυναμεων που καλουνται απο την Ιστορια να απαντησουν δινοντας λυση. Αυτη τη δυναμη φιλοδοξουμε να δουμε στο προσωπο του ΕΠΑΜ,της οργανωμενης πολιτικα μεριδας του λαου μας που αγωνιζεται με συνεπεια και αφοσιωση,χωρις να ταλαντευεται αναμεσα σε τριτες επιλογες(συμφωνιες κατω απ το τραπεζι,συναλλαγες,παραχωρησεις,κλπ)και που επιχειρει να αναλυσει και να παρουσιασει στην ελληνικη κοινωνια ενα πληρες σχεδιο,βημα το βημα ,εξοδου απο τη μεγγενη του Χρεους,την απατη της ΕΕ και του ευρω,την αποκατασταση της παραγωγικης δυνατοτητας της χωρας μας. Το πρωτο εντεινει την αγανακτηση,ενω το δευτερο -στη βαση της κοινης και απλης λογικης- ελκει την προσοχη,καλλιεργει την πιστη στον αγωνα και,με υποδειγμα την ιδια την παρουσια των μελων του,εμπνεει εμπιστοσυνη και συσπειρωνει. Ειναι προφανες και πολυσυζητη μενο το οτι ο εχθρος δεν εμφανιζει τα κλασικα χαρακτηριστικα του επιτιθεμενου(βια,οπλα...).Οπλο μας,επομενως,οφειλει να ειναι ο ακριβης,τεκμηριωμενος και συσπειρωτικος Λογος. Εχω τη γνωμη πως ακριβως αυτο ειναι και το στοιχειο που εκμεταλ λευεται ο εχθρος,σε συνδυασμο με το οτι χρησιμοποιει καθε ειδους βρωμια στις μεθοδους του(εξωνημενα ΜΜΕ,πουλημενο πολιτικο προσωπικο,παρελκυστικη τακτικη και,εκ των ων ουκ ανευ,ασυστολο ψευδος).
      Κατα συνεπεια,"το σημερινο σαλπισμα" ειναι και παλι Ελευθερια ή Θανατος. Μονο που ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να ανοιξουμε τους δρομους που οδηγουν στην καθαρη λογικη,ωστε να γινει αντιλληπτο σε βαθος και να δημιουργηθει το μεγαλο Ρευμα προς την Απελευθερωση

      Διαγραφή
    2. Έφ όσον συμφωνούμε ότι και το σημερινό σάλπισμα ειναι το Λευτεριά ή Θάνατος τότε οι δυνάμεις που καλούνται απο τη Ιστορία να απαντήσουν δύνοντας όντως λύση,θα πρέπει στούς δρόμους που πορεύονται, να συναντήσουν όλους εκείνους που έχουν την ίδια αγωνία.
      Επομένως δεν μπορούμε να μιλάμε για "μερίδες του λαού".
      Τα τραγικά αποτελέσματα της καθημερινής βιωτής, όπως την περιγράψατε ανωτέρω,αφορούν όλο το Λαό.
      Το πολιτικό προσωπικό αποτελεί τον εκτελεστικό βραχίονα, όπου έτσι κι αλλιώς κάνει τη "δουλειά"του.
      Ποιός λοιπόν θα σηκώσει το βάρος να περάσει απο το καμίνι των διεργασιών της πατριωτικής ενότητας και κατόπιν να"Εξουσιοδοτηθεί" για δημιουργήσει έρεισμα Ενωτικό, Απελευθερωτικό στο Λαό για να τον κανει να ξημεροβραδιάζεται στους δρόμους??
      Όταν αναφερόμαστε στο Λαό,πιστεύω ότι θα πρέπει να σκεφτόμαστε να βλέπουμε και να μιλαμε με λαϊκούς όρους.
      Δώς μου τα μάτια σου να δώ" λέει η παροιμία.
      Η κάθε συλλογικότητα καλά κάνει και βλεπει τα πράγματα απο την δική της οπτική.
      Αλλά φτάνει αυτό???
      Όχι, λένε μέχρι στιγμής τα δεδομένα...
      Γι αυτό και καταγράφω τον προβληματισμό μου.
      Είπαμε,,,δεν περισσεύει κανείς!
      Ευχαριστώ.

      Διαγραφή
    3. Αγαπητέ φίλε,

      Θα μου ήταν πολύ εύκολο να απαντήσω, το ΕΠΑΜ. Κι ο λόγος είναι πολύ απλός. Γιατί είναι η μόνη δύναμη που οργανώνει τον ίδιο τον λαό και τον ενώνει πέρα και πάνω από κομματικές ή άλλες διαιρέσεις. Υπάρχει άλλη δύναμη που να το κάνει; Αν υπάρχει και την αδικώ, πολύ ευχαρίστως να μου το υποείξετε και να ζητήσω συγνώμη. Φυσικά, το ΕΠΑΜ δεν έχει κερδίσει το νου και την καρδιά του λαού μας. Όμως αυτό δεν έχει να κάνει μόνο ή απλά με τις δικές μας αδυναμίες και ελλείματα, αλλά πρωτίστως στο γεγονός ότι ο ίδιος ο λαός δεν έχει αποκτήσει ακόμη την αναγκαία ρώμη και το ηθικό που χρειάζεται για να τα βάλει και να ανατρέψει το σημερινό καθεστώς. Συμπεριφέρεται ακόμη ως δαρμένος σκύλος με τα ουρά στα σκέλια, εκλιπαρώντας τους δημιούς του να τον ληπυθούν.
      Φυσικά για να αποκτήσει εκείνα τα απαραίτητα δομικά στοιχεία που θα κάνουν το λαό μας, αληθινά λαό, δηλαδή τον αναγκαίο μάχιμο πατριωτισμό, χρειάζεται μια δύναμη που λειτουργεί καταλυτικά για τον σκοπό αυτό. Ξέρετε άλλη δύναμη - εκτός ΕΠΑΜ - που να το κάνει; Όχι φιλολογικά, αλλά στην ίδια την πράξη, δημιουργώντας φύτρα παντού στην Ελλάδα, αλλά και στην Ελλάδα του εξωτερικού.
      Είναι αλήθεια ότι κανείς δεν περισσεύει. Όμως δεν κάνουν όλοι γι' αυτή τη δουλειά. Όποιος φοβάται να εκτεθεί, όποιος βάζει την ιδεολογική του ταυτότητα πάνω από τον κοινό σκοπό, όποιος αποποιείται το πρώτιστο, δηλαδή τη δουλειά για την οργάνωση του ίδιου του λαού, δεν κάνει γι' αυτή τη δουλειά. Η ιστορία έχει αποδείξει πώς δεν μπορεί να είσαι πατριώτης - ίδίως όταν η χώρα σου απειλείται όσο ποτέ - και να μένεις παρατηρητής στα τεκταινόμενα και εκ του ασφαλούς, χωρίς να εμπλέκεσαι ενεργά στην καθημερινή δράση, να στέλνεις συμβουλές προς τους Γραικούς όπως έκανε ο Κοραής. Εγώ προσωπικά είμαι οπαδός αυτού που του απάντησε ο Ανδρούτσος: "Τι ετρούπωσες, ορέ καλόγερε, αυτού στη Φραγγιά και με ευχές και κατάρες θέλεις να βοηθήσης τη δυστυχισμένη πατρίδα, σαν την αγαπάς έλα εδώ να ιδής τα πληγάς της και να τη βοηθήσης παραστεκόμενος." Φραγγιά στις μέρες μας δεν είναι μόνο το εξωτερικό, αλλά πρώτα και κύρια η ιδιώτευση, ή ο εγκλωβισμός στους ομοίους μας, στους ιδεολογικά και κομματικά ταυτόσιμους.

      Διαγραφή
  3. Δυστυχώς για μένα αλλά δεν συμμετέχω σε παρελάσεις/εορτές/περηφάνειες ενόσω είμαστε σε κατοχή.Δε μπορώ να αισθανθώ υπερηφάνια ή να θυμηθώ τους ήρωες μας όταν έχουμε ζυγό.Αλήθεια ξέρετε κατά τη διάρκεια της πρώτης γερμανικής κατοχής αν είχαμε εορτασμούς ? δεν αντιλαμβάνομαι δυστυχώς μεγάλο πλήθος των συμπολιτών μας για την εορταστική τους μανία ? Τι εορτάζουν ? Την παράδοση του Αιγαίου ? την νέα πολυεθνική σορική Ελλάδα ? Το Δ Μνημόνιο ? Τους θανάτους ανασφαλίστων ? Τον ΕΝΦΙΑ ? Οι επέτειοι και όχι εορτές πρέπει να είναι μέρες συλλογισμού και εντροπής όχι πανηγυρισμών και υποσχέσεων.
    Η Ελλάδα βρίσκεται από ιδρύσεως με ένα αγγλικό ή αμερικάνικο πιστόλι στον κρόταφο.Περηφάνεια να νοιώσει ο Ιρανός,ο Βορειοκορεάτης ή ο Κινέζος.Ο Έλληνας περισυλλογή ΜΟΝΟΝ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή